ابن شهراشوب محمد بن علی

[ویکی نور] ابن شهرآشوب محمد بن علی. حافظ ابوجعفر (ابوعبدالله) محمد بن علی بن شهرآشوب بن ابی نصر کیاکی بن ابی الجیش مازندرانی سَرَوی ملقّب به رشید الدین و عز الدین و شیخ الطائفه (588- 489ه‍ ق1192/- 1096م) فقیه، محدث، مفسّر، ادیب، شاعر، مطّلع نسبت به رجال و احادیث. دارای مذهب شیعه دوازده امامی که حتی نزد مخالفان بیگانگان نیز مورد احترام و تعظیم بوده است.
در هشت سالگی قرآن را حفظ کرد، از دانشی گسترده برخوردار بود، عبادت بسیار می کرد همیشه با وضو بود، از بعد تألیف و تصنیف در نزد شیعه به منزلۀ خطیب بغدادی نزد اهل سنّت بود.
به خراسان و شهرهای خوارزم و نیشابور و سبزوار (و بیهق) سفر کرد. بدنبال مخالفت و درگیری با والی مازندران آن دیار را به مقصد بغداد ترک کرد و این در زمان مُقتَفی (555- 530ه‍.ق) بود و شاید در راه بغداد بود که با علماء ری، کاشان، اصفهان، و همدان و... دیدار کرد.
چند سالی در بغداد ماند و در زمان حکمروایی مستضیء (574- 566ه‍. ق) به موصل مهاجرت کرد و پس از آن در حلب (از شهرهای سوریه) رحل اقامت افکند و این واقعه در زمان امیران شیعه مذهب آل حمدان به وقوع پیوست. در همانجا نیز درگذشت و به خاک سپرده شد.
احمد غزّالی، جار الله زمخشری، ابوعلی طبرسی، ابوالحسن بیهقی فرید خراسان، خطیب خوارزمی، ابوالحسین سعید بن هبة الله معروف به قطب راوندی، ابوعبدالله محمد بن احمد نطنزی، سید ناصح الدین ابوالفتح عبدالواحد تمیمی آمُدی، ابومنصور احمد بن علی بن ابی طالب طبرسی، ابوالفتوح رازی و ابوعلی محمد بن حسن فتّال نیشابوری
ابوجعفر محمد بن حسن شوهانی، محمد بن علی بن محسن حلبی