ابوالحسن علی بهرامی سرخسی

[ویکی فقه] بَهْرامی سَرَخْسی، ابوالحسن علی، شاعر و از استادان بزرگ شعر و ادب در عصر اول غزنوی است. وی از شاعران و استادان فنّ عروض در قرن پنجم بود.
دربارۀ دوران زندگی او اتفاق نظر وجود ندارد. نظامی عروضی از او در شمار شاعران نامدار آل ناصرالدین (سلسلۀ غزنوی) نام برده است. برخی منابع او را از معاصران ناصرالدین سبکتگین (د ۳۸۷ق/۹۹۷م) دانسته اند. هدایت نیز با این که او را معاصر سبکتگین دانسته، وفات او را در ۵۰۰ق/۱۱۰۷م نوشته است. قزوینی و فروزانفر به این خطای آشکار اشاره کرده اند و این قول را پذیرفتنی نمی دانند. امین احمد رازی او را معاصر سلطان محمود غزنوی دانسته است.
بهرامی در منابع
لغت فرس، کهن ترین مأخذی است که از بهرامی نام برده، و در ذیل برخی لغات به ابیات او استشهاد کرده است. شمس قیس رازی در المعجم ضمن نقل دوبیت از بهرامی، آن را از دیدگاه علم بیان و نیز علم قافیه نقد کرده است؛ اما عوفی و هدایت مهارت او را در شاعری ستوده اند. اشعار او همانند سروده های بیش تر پیشینیان از میان رفته است آنچه امروزه در دسترس است، منحصر به ابیات پراکنده ای است که در برخی تذکره ها و فرهنگ نامه های کهن نظیر لغت فرس، صحاح الفرس، فرهنگ مجموعة الفرس و فرهنگ جهانگیری برجای مانده است. اشعار باقی ماندۀ بهرامی شامل قصاید، غزلیات و قطعات است و نشان دهندۀ تأثیر پذیری بسیار او از سبک و ویژگی های شعر عهد سامانی است.
تسلط بر فنون مختلف
بهرامی افزون بر مهارت و تسلط بر فنون سخن و صنعت شعر، در فن عروض و قافیه نیز سرآمد زمان بود. شمس قیس رازی او را در شمار عروضیان عجم یاد می کند و در ابداع دوایر مجهول و بحور بیست و یک گانۀ مستحدث دخیل می داند. و به بیان شواهدی از غایة العروضین پرداخته است.
تألیفات
...