ابوتراب خوانساری

[ویکی اهل البیت] حاج سید ابو تراب فرزند سید ابو القاسم فرزند سید محمد مهدی (161) یکی از علما و اساتید بزرگ قرن اخیر در حوزه نجف بود. خوانساری در ماه رجب 1271 در خوانسار متولد شد و در کودکی والد معظم خود را از دست داد و بعد از پیمودن علوم مقدماتی در آغاز شب عازم اصفهان شد و از حضور شیخ محمد باقر (فرزند صاحب حاشیه) و صاحب روضات و برادرش میرزا محمد هاشم سالها استفاده می نمود و در دروس عقلی و نقلی مهارت یافت. خوانساری سالها در عتبات از محضر آیات عظام: کوه کمره ای، رشتی مازندرانی و کاظمینی خارج فقه و اصول را به خوبی استفاده می نمود و خود مدرسی در دروس فقه و اصول، حکمت و رجال و تفسیر بود و اعلام زیادی از محضرش (امثال آیت الله حکیم) به مقام اجتهاد و استادی رسیدند.
خوانساری تألیفاتی در فنون مختلف علمی به رشته تحریر برد که دلالت بر دانشهای بیکران او دارد، از آن جمله است: سبیل الرشاد در شرح نجاة العباد، قصد السبیل در اصول فقه، مصباح صالحین در اصول دین، الصراح در حدیث، در فرید درشرح تجرید، بیان در تفسیر، لب لباب در تفسیر، عقد اللئالی و نجوم زاهرات در اثبات امامت و ولایت، مسائل کاظمیه در رجا، مسائل خوانساریه در فروع و غیره.
مدرس تبریزی در ریحانة الادب، حاج سید ابو تراب خوانساری را در جمله مراجع و اعلام بزرگ قرن اخیر متذکر است، می نویسد: معظم له محققی محدث و رجالی بود که در علوم عقلی و نقلی مهارت کامل داشت، و از حساب و هندسه و ادبیات اطلاعاتی جامع به دست آورد. وی اضافه می کند که خوانساری دانشمندی متقی و کریم النفس و زاهد بود و سرانجام در روز شنبه 9 جمادی الاول 1346 در نجف اشرف وفات نمود و در وادی السلام مدفون شد.