ابوشکور بلخی

ابوشَکور بَلْخی (قرن ۴ق)
شاعر و حکیم ایرانی. از زادگاهش به بخارا کوچید و در دربار نصر دوم و نوح سامانی اول آوازه یافت. او را سرایندۀ قصاید، غزلیات و مثنوی های بسیار دانسته اند، ولی از میان آن ها تنها ۴۲۶ بیت به جا مانده است. ابوشکور از پیش گامان داستان سرایی منظوم در ادب فارسی است و در تدوین روایات ملی و اساطیری و ترویج حماسه سرایی بر دقیقی طوسی و فردوسی پیشی داشته و مواردی هست که نشان می دهد فردوسی از درون مایۀ اشعار او تقلید کرده است. از کنیۀ او نخستین بار در قصیده ای از منوچهری دامغانی یاد شده است. پند و اندرز، حکمت، اخلاق درون مایۀ اصلی شعرهای به جا ماندۀ اوست. از آثارش مثنوی آفرین نامه است که آن را در ۳۳۳ـ۳۳۶ق به نام نوح یکم سامانی سروده است.