ابو قتاده

لغت نامه دهخدا

ابوقتاده. [ اَ ق َ دَ ] ( ع اِ مرکب ) خرس. دُب . ( المرصع ). کهنی.

ابوقتاده. [ اَ ق َ دَ ] ( اِخ ) انصاری. رجوع به ابوقتاده حارث بن ربعی... شود.

ابوقتاده. [ اَ ق َ دَ ] ( اِخ ) تمیم بن نظیر العدوی. محدث است.

ابوقتاده. [اَ ق َ دَ ] ( اِخ ) حارث ( یا نعمان یا عمرو )بن الربعی بن بلامة الأنصاری ملقب بفارس رسول اﷲ. صحابی است. او غزوه اُحد و مشاهد بعد آنرا دریافت و برخی گفته اند او بدری است. و پس از رحلت رسول صلوات اﷲ علیه بخدمت علی علیه السلام پیوست و در جنگ جمل و هم صفین حضور داشت. وفات او به سال 54 هَ. ق. بمدینه یا به کوفه بود و برخی به سال 40 گفته اند و قول اول اصح است. رجوع به حبیب السیر چ طهران ج 1 ص 155 و 177 و 239 شود.

ابوقتاده. [ اَ ق َ دَ ]( اِخ ) عبداﷲبن حوار شامی. محدث است و از او احمدبن الحارث العنانی روایت کرده است. وفات او به سال 164 هَ. ق. بوده است. و او غیر ابوقتاده حرّانی است.

ابوقتاده. [ اَ ق َ دَ ] ( اِخ ) عمرو. رجوع به ابوقتاده حارث... شود.

ابوقتاده. [ اَ ق َدَ ] ( اِخ ) نعمان. رجوع به ابوقتاده حارث... شود.

فرهنگ فارسی

محدث است

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابوقتاده، حارث بن ربعی بن رافع انصاری (د ۵۴ق/۶۷۴م)، از بنی سلمه بن سعد یکی از بزرگان انصار و اصحاب پیامبر - صلی الله علیه وآله وسلم- بود.
درباره نام او اختلاف است. برخی آن را نعمان یا عمرو ضبط کرده اند. نسب پدرش را به صورت ربعی بن بلدمه (یا تلذمه) بن خناس بن سنان بن عبید بن عدی بن غنم بن کعب بن سلمه نیز آورده اند. برخی دیگر ۴۰ق نوشته اند و نیز گفته اند که وی در کوفه وفات یافت و حضرت علی - علیه السلام- بر او نماز گزارد، اما قول به وفات او در مدینه مشهورتر است.
← سوار رشید لشکر پیامبر
(۱) علی بن محمد ابن اثیر، اسدالغابه، قاهره، ۱۲۸۰ق. (۲) علی بن محمد ابن اثیر، الکامل فی التاریخ. (۳) محمد ابن حبان، تاریخ الصحابه، به کوشش بوران ضناوی، بیروت، ۱۹۸۸م. (۴) احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، الاصابه، قاهره، ۱۳۲۸ق. (۵) احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۸ق. (۶) محمد ابن سعد ، الطبقات الکبیر، لیدن، ۱۹۰۴-۱۹۱۸م. (۷) ابن کثیر، البدایه و النهایة. (۸) عبدالملک ابن هشام، السیره النبویة، به کوشش مصطفی سقا و دیگران، قاهره، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۵م. (۹) احمدبن حنبل، مسند، قاهره، ۱۳۱۳ق. (۱۰) حمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، به کوشش محمد باقرمحمودی، بیروت، ۱۳۹۴ق/۱۹۷۴م. (۱۱) حمد بن یحیی بلاذری، فتوح البلدان، به کوشش دخویه، لیدن، ۱۸۶۶م. (۱۲) محمدبن عبدالله حاکم نیشابوری، المستدرک، حیدرآباد دکن، ۱۳۳۴ق. (۱۳) احمدبن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، قاهره، ۱۳۴۹ق. (۱۴) خلیفه بن خیاط، تاریخ، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۹۶۶م. (۱۵) احمد بن داوود دینوری، الاخبارالطوال، به کوشش عبدالمنعم عامر و جمال الدین شیال، قاهره، ۱۹۶۰م. (۱۶) محمد بن احمد ذهبی، سیر اعلام النبلاء، به کوشش شعیب ارنؤوط، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م. (۱۷) علی بن حسین سید مرتضی، الشافی، به کوشش عبدالزهرا خطیب، تهران، ۱۴۰۷ق. (۱۸) طبری، تاریخ. (۱۹) محمدبن اسحاق فاکهی، المنتقی فی اخبارام القری، به کوشش ووستنفلد، لیدن، ۱۸۵۹م. (۲۰) مسعودی، مروج الذهب، بیروت، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۶م. (۲۱) محمدبن عمر واقدی، المغازی، به کوشش مارسدن جونز، لندن، ۱۹۶۶م. (۲۲) علی بن ابی بکر هیثمی، مجمع الزوائد، بیروت، ۱۴۰۲ق/۱۹۸۲م. (۲۳) احمد بن اسحاق یعقوبی، تاریخ، بیروت، ۱۳۷۹ق/۱۹۶۰م.(۲۴) صحاح سته ، ترمزی.

پیشنهاد کاربران

بپرس