ابومنصور ابن فقیه

[ویکی فقه] اِبْن ِ فَقیه ، ابومنصور فخرالدین عبدالواحد بن ابراهیم (۵۶۱ - ۶۳۶ق / ۱۱۶۶-۱۲۳۹م )، محدث و شاعر بغدادی است.
اصل او از دَسْکَرَه ، قریه ای در راه خراسان بود و در مُحَوَّل بغداد درگذشت ، از این رو وی را دَسکری و مُحولی نیز گفته اند. پدرش در بغداد ساکن بود، اما چندی هم در موصل زیست ، و همان جا بود که ابن فقیه چشم به جهان گشود.پس از درگذشت ابن فقیه در مُحّول ، جنازه اش را در مقبره احمد بن حنبل (باب حرب ) به خاک سپردند.
موقعیت علمی
خاندانش به علم و ادب شهرت داشتند و او از کودکی همراه پدر به مجالس و محافل علمی راه یافت. دوران جوانی و پرورش علمی ِ او در موصل گذشت و از ۴ سالگی در درس ابوالفضل طوسی حضور یافت و از او استماع حدیث کرد.
مقام ادبی
با این همه او به شعر و ادب تمایل بسیار داشت و خود نیز به سرودن شعر پرداخت و در این فن دستی توانا یافت. ابن نجار و منذری او را به متانت الفاظ و ملاحت معانی اشعار و خطی خوش ستوده اند. ابن فوطی خط نویسی او را به شیوه ابن بواب دانسته است .
تدریس و تألیف
...