ابوموسی اَشْعَری، عبدالله بن قیس ( ـ۴۴ق)
صحابی حضرت رسول (ص) و از فاتحان اسلام. اصل او از یمن بود و به طایفۀ اشعر، از قبایل یمانی، نسب می برد. می گویند در مکه اسلام آورد و با مسلمانان به حبشه هجرت کرد. اما با توجه به منابع، این سخن جای تردید دارد. به نظر می رسد قدمت اسلام آوردن او در مکه و فضیلت هجرت به حبشه با هدف ایجاد سابقه در اسلام برای او درست شده باشد. به احتمال زیاد ابوموسی در سال هفتم هجری به مدینه رفته و اسلام آورده و ورود او با بازگشت مسلمانان از حبشه همراه بوده است. پیامبر (ص) در ۱۰ ق، پیش از حجة الوداع، ابوموسی را به حکومت برخی از نقاط یمن گماشت. پس از رحلت حضرت رسول (ص) از سوی عمر والی بصره شد و اهواز و اصفهان را فتح کرد. مورخان در مورد فتح نهاوند (ماه دینار)، ری، قم، کاشان، و دینور به دست ابوموسی اختلاف نظر دارند، اما همکاری وی با دیگران در گشودن این شهرها مسلم است. ابوموسی در دورۀ حکومت عثمان نیز مدتی والی بصره و کوفه بود. هنگامی که حضرت علی (ع) به خلافت برگزیده شد ابوموسی او را همراهی نکرد و مردم را از بیعت با وی بازداشت. امام علی (ع) فرمان عزل او را صادر کرد و مالک اشتر او را از کوفه بیرون راند. علت شهرت ابوموسی اشعری در تاریخ اسلام نقش مهم او در قضیۀ حکمیت است؛ او در امر حکمیت فریب عمروعاص را خورد و از عوامل انتقال خلافت به بنی امیه شناخته شد (← امام علی ( ع)؛ صفّین، واقعه). ابوموسی در اواخر عمر به کوفه بازگشت. ابوموسی اشعری مردی ضعیف النفس و دورو بود. در بسیاری از موضوعات از پیامبر (ص) حدیث روایت کرده است.
صحابی حضرت رسول (ص) و از فاتحان اسلام. اصل او از یمن بود و به طایفۀ اشعر، از قبایل یمانی، نسب می برد. می گویند در مکه اسلام آورد و با مسلمانان به حبشه هجرت کرد. اما با توجه به منابع، این سخن جای تردید دارد. به نظر می رسد قدمت اسلام آوردن او در مکه و فضیلت هجرت به حبشه با هدف ایجاد سابقه در اسلام برای او درست شده باشد. به احتمال زیاد ابوموسی در سال هفتم هجری به مدینه رفته و اسلام آورده و ورود او با بازگشت مسلمانان از حبشه همراه بوده است. پیامبر (ص) در ۱۰ ق، پیش از حجة الوداع، ابوموسی را به حکومت برخی از نقاط یمن گماشت. پس از رحلت حضرت رسول (ص) از سوی عمر والی بصره شد و اهواز و اصفهان را فتح کرد. مورخان در مورد فتح نهاوند (ماه دینار)، ری، قم، کاشان، و دینور به دست ابوموسی اختلاف نظر دارند، اما همکاری وی با دیگران در گشودن این شهرها مسلم است. ابوموسی در دورۀ حکومت عثمان نیز مدتی والی بصره و کوفه بود. هنگامی که حضرت علی (ع) به خلافت برگزیده شد ابوموسی او را همراهی نکرد و مردم را از بیعت با وی بازداشت. امام علی (ع) فرمان عزل او را صادر کرد و مالک اشتر او را از کوفه بیرون راند. علت شهرت ابوموسی اشعری در تاریخ اسلام نقش مهم او در قضیۀ حکمیت است؛ او در امر حکمیت فریب عمروعاص را خورد و از عوامل انتقال خلافت به بنی امیه شناخته شد (← امام علی ( ع)؛ صفّین، واقعه). ابوموسی در اواخر عمر به کوفه بازگشت. ابوموسی اشعری مردی ضعیف النفس و دورو بود. در بسیاری از موضوعات از پیامبر (ص) حدیث روایت کرده است.