ابیورد

/~abivard/

لغت نامه دهخدا

ابیورد. [ اَ وَ ] ( اِخ ) یاقوت گوید: ایرانیان در اخبار خویش آرندکه کیکاوس زمینی را بخراسان به اقطاع باوردبن گودرزکرد و او شهری بدانجا بساخت که بنام بانی آن باورد منسوب شد. و بخراسان میان سرخس و نساء واقع است و آبی ناگوار و هوائی وبائی دارد و بیماری عرق ( مراد عرق مدنی است ) بدانجا بسیار باشد. و آنرا باورد نیز نامند و از این شهر است : ادیب ابوالمظفر محمدبن احمدبن محمدبن احمد الاموی المعاوی الشاعر و اصل او از قریه ٔکوفن یکی از قراء ابیورد است و او در هر فن از علوم امام و عارف به نحو و لغت و نسب و اخبار است و در بلاغت و انشاء صاحب یدی طولی است و در همه این دانشها او را کتاب است و شعر او سائر و مشهور است و وفات وی به بیستم ربیعالاول سال 507 هَ. ق. بود. و ابوالفتح بستی راست در مدیح او:
اذاما سقی اﷲ البلاد و اهلها
فخص بسقیاها بلاد ابیورد
فقد اخرجت شهماً خطیراً باسعد
مبرّاً علی الاقران کالاسد الورد
فتی قدسرت فی سر اخلاقه العلی
کما قد سرت فی الورد رائحةالورد.
و فتح ابیورد بدست عبداﷲبن عامربن گریز به سال سی ویک از هجرت بود و بعضی گفته اند پیش از این سال احنف قیس این شهر را فتح کرده است. و نسبت بدان باوردی و ابیوردی است. و شاید همین شهری است که فعلاً محمدآباد گویند در مغرب مرو وقتی تابع خراسان بوده فعلاً جز بلاد روس است و در قرن ششم مقر اسقف شامی بوده است. بشمال شرقی ایران از بلاد ثغری ایران و روس میان سرخس و گوگ تپه و جنوب شرقی عشق آباد. یکی از سرچشمه های رود اترک نزدیک ابیورد است و ابوعلی فضیل بن عیاض و انوری ابیوردی شاعر و ابوالمظفراحمدبن محمد اموی بدین شهر منسوبند. رجوع به انساب سمعانی و حبط 1 ص 171، 273، 338، 356، 369، 370، و حبط2 ص 113، 137، 182، 192، 221، 229، 230، 243، 244، 246، 247، 249، 278، 280، 282، 283، 284، 304، 318 و ترجمه تاریخ یمینی ص 130 و 152 و 220 و 229 و ذیل جامعالتواریخ ص 2 و 88 و مرآت البلدان ذیل ابیورد و تاریخ مغول تألیف عباس اقبال ص 51 و 467 و معجم البلدان شود.

فرهنگ فارسی

شهری بود در دشت خاوران در شمال خراسان کنونی نزدیک به دره گز . عبد الله عامر سردار عرب در سال ۳۱ ه . ق . آنرا گشود . اکنون ویرانست و جزو ترکمنستان شوروی است .

دانشنامه عمومی

اَبیوَرد با نام های دیگر اباورد، باورد و خاوران، [ نیازمند منبع] از شهرهای کهن ایران در شمال خراسان و شهرستان درگز کنونی، بر دامنه شمالی کوه های هزارمسجد است. این شهر که امروزه جزء استان آخال ترکمنستان است، [ ۱] منطقه ای حفاظت شده و باستانی است و در حال حاضر سکنه ندارد. [ ۲]
دربارهٔ اینکه این شهر هنوز برجا است یا نه، اختلاف نظر وجود دارد. برخی بر این نظرند که ابیورد همان شهری است که امروزه بدان محمدآباد می گویند و در سمت باختری مرو واقع است. برخی نیز گفته اند که ابیورد کامل ویران شده و ویرانه های آن اکنون در کشور ترکمنستان، در حدود هشت کیلومتری غرب ایستگاه قهقهه، در مسیر راه آهن عشق آباد به مرو واقع است. به نوشته بارتولد، در نزدیکی های ابیورد کهنه، قریه دیگری هست که آن نیز در گذشته ابیورد خوانده می شود و اکنون پشتک نامیده می شود.
فردوسی در شاهنامه نام باورد[ ۳] را در بیتی چنین آورده است:
به اعتقاد حسن پیرنیا نام ابیورد از «آپاوُرتِن» که در نزدیکی این منطقه قرار داشت گرفته شده است و به آن در گذشته «باوَردهم» می گفتند و باوَرد همان پاوُرت بود. [ ۴]
دربارهٔ وجه تسمیه ابیورد صاحب مرآت البلدان می نویسد: به عقیده عجم یک قطعه از خراسان را کیکاوس به آورد پسر گودرز اجاره داد و او در آن قطعه شهر ابیورد بنا نهاد و بر این نام موسوم کرد.
با توجه به حسن تدبیر و سیاست و تاکتیک نظامی نادرشاه افشار، هر محلی که به تصرف درمی آمد از نظر حفظ و استحکام موقعیت و نفوذ خود از سرداران مورد اعتماد و نزدیکان و خویشاوندان خود استفاده می نموده که ایل ابیوردی که هم نسبت خویشاوندی با نادر شاه افشار داشته و هم با شجاعت و دلاوری دوش به دوش وی گام برمی داشتند در این قبیل موارد مورد استفاده سیاست نادری قرار می گرفتند به همین جهت در موقع تعقیب و شکست و قتل اشرف افغان و از بین بردن محمد تقی خان و میر حسین بیگ داروغه حاکم شیراز و غزل حاتم خان کرد بادلو از طرف نادرشاه فرد شایسته، رشید و لایقی بنام محمد علی بیگ قورت ابیوردی که هم برادر زن نادر شاه بود و هم در اردوکشی ها و فتوحات نادر شاه سهم بسزایی داشته به حکومت در فارس منسوب می شود و ایل و تبارش مأمور حفظ نفوذ و قدرت او در منطقه فارس می شوند.
در سال ۱۲۹۳ هجری قمری والی فارس معتمد الدوله فرهاد میرزا محل کنونی را تیول ایل ابیوردی می داند و بنج آن را به کریم آقا پسر برخوردار می دهد که هنوز این بنج نزد فامیل کریم آقایی محفوظ مانده است ( لازم است ذکر شود فامیل کریم آقایی هنگام بروی کار آمدن شناسنامه از برخوردار تغیر نام می دهند ) .
عکس ابیوردعکس ابیوردعکس ابیوردعکس ابیوردعکس ابیوردعکس ابیورد
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

اَبیوَرد
شهر قدیم در دشت خاوران، در شمال استان خراسان رضوی. نزدیک درگز و در دامنۀ شمالی کوه های شمالی خراسان، یعنی در جمهوری ترکمنستان، قرار دارد. آثاری از روزگار اشکانیان در آن وجود دارد. ویرانه های این شهر در هشت کیلومتری ایستگاه راه آهن قهقهه دیده می شود. به آن باورد یا پا ارت و پاورت نیز می گویند.

پیشنهاد کاربران

اپاورتن، اپاورتا، ابیورد پایتخت اشک دوم تیرداد
تیرداد به�آپاورتن�/ �آپاوارتا� = ابیورد شهری ساخت وآنرا پایتخت کرد ونامش دارا/داریون نهاد.
گویی شهری که تیردادساخت همان کلات نادری است
طایفه بلوردی ترکمن در شهر ابیورد ساکن بود با یورش ازبکان به مرز ایران طایفه بلوردی به لشکر نادرشاه افشار پیوست و توانستند خانات ازبک را سرکوب کنند

شهر ابیورد جزیی از خراسان بزرگ بود که در
در غرب شهر مرو واقع بود
این شهر توسط خانات ازبک ویران شد
و هم اکنون شهر محمد آباد در آن ناحیه
بنا شده است
ویرانی ی
شهر ابیورد در کشور ترکمنستان واقع است
شهر مرو ترکمنستان
شهر محمد آباد ترکمنستان
اَبیوَرد ( نام های دیگر: اباورد، باورد ) از شهرهای کهن ایران در شمال خراسان، بر دامنه شمالی کوه های هزار مسجد است.
موقعیت جغرافیایی
دربارهٔ اینکه این شهر هنوز برجا است یا نه، اختلاف نظر وجود دارد. برخی بر این نظرند که ابیورد همان شهری است که امروزه بدان محمدآباد می گویند و در سمت باختری مرو واقع است. برخی نیز گفته اند که ابیورد کامل ویران شده و ویرانه های آن اکنون در کشور ترکمنستان، در حدود هشت کیلومتری غرب ایستگاه قهقهه، در مسیر راه آهن عشق آباد به مرو واقع است. به نوشته بارتولد، در نزدیکی های ابیورد کهنه، قریه دیگری هست که آن نیز در گذشته ابیورد خوانده می شود و اکنون پشتک نامیده می شود.
...
[مشاهده متن کامل]

فردوسی در شاهنامه نام باورد[۱] را در بیتی چنین آورده است:
میان سرخس است نزدیک طوس ز باورد برخاست آوای کوس
نام گذاری
درباره وجه تسمیه ابیورد صاحب مرآت البلدان می نویسد: به عقیده عجم یک قطعه از خراسان را کیکاوس به اورد پسر گودرز اجاره داد و او در آن قطعه شهر ابیورد بنا نهاد و بر این نام موسوم کرد.
چهره های نامدار
اوحدالدین انوری ابیوردی
پانویس
↑ در بیشتر منابع کهن از ابیورد با نام باورد یاد رفته.
جستارهای وابسته
ایل افشار
فهرست شهرهای باستانی و تاریخی ایران
منابع
انوشه، حسن ( به سرپرستی ) . دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه. چاپ اول ( ویراست دوم ) . تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۰. ISBN 964 - 422 - 417 - 5 ( جلد اول ) .
از ویکی پدیا

بپرس