اتحادیه کمونیست های ایران

دانشنامه آزاد فارسی

اِتّحادیۀ کمونیست های ایران
نام تشکیلاتی مارکسیستی در تاریخ معاصر ایران. این تشکیلات، از سازماندهی مجدد گروهی به نام سازمان انقلابیون کمونیست که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در خارجِ کشور فعال بود، پس از یک انشعاب کوچک و تغییر نام، به سازماندهی در داخل کشور پرداخت و خود را اتحادیۀ کمونیست های ایران نامید. ایدئولوژی گروه مائوئیستی بود، ولی عموماً تهدید امپریالیسم امریکا نسبت به حاکمیت ملّی ایران را جدی ترین خطر برای انقلاب می دید و از جناح مکتبی به رهبری روحانیان، در برابر لیبرال های اسلامی ازجمله دولت موقت و بنی صدر پشتیبانی می کرد. نشریۀ گروه به نام حقیقت در نخستین سال های انقلاب اسلامی منتشر می شد. مدتی با گروه پیکار به تفاهم رسیدند، امّا وحدتی نیافتند تا آن که پس از وقایع خرداد ۱۳۶۰ش، رهبری گروه به ریاست سیامک زعیم، اعلام کرد که کودتا شده و حکومت تمام ویژگی های مترقی خود را از دست داده است. از آن پس، به تدارک اقدام مسلحانه علیه جمهوری اسلامی پرداختند. مهم ترین اقدام این گروه، حمله به شهر آمل در بهمن ۱۳۶۰ بود. هدف از این عملیات که خیلی زود شکست خورد، ایجاد انگیزه برای برانگیختن قیام توده ای عنوان شد. حمله کنندگان که خود درگیر اختلافات شدید درون گروهی بودند، در جنگل های اطراف آمل پنهان شدند، امّا سرانجام در تابستان همان سال بیش از ۲۵۰ عضو این گروه دستگیر و اعدام شدند. از مهم ترین رهبران اعدام شدۀ این گروه، که از فعالان برجستۀ ضد رژیم شاه پیش از انقلاب در خارج کشور و از طراحان اصلی عملیات آمل بودند، می توان سیامک زعیم، عبدالرحیم آزمایش، حسین ریاحی، و فرید و وحید سریع القلم را نام برد. عدۀ اندکی از بازماندگان گروه، پس از ۱۳۶۱ در خارج کشور به تجدید سازمان پرداختند و به بین الملل مائوئیستی پیوستند.

پیشنهاد کاربران

بپرس