اتصال زمان شک و یقین

[ویکی فقه] اتصال زمان شک و یقین به معنای، عدم فصل یقین دوم میان شک و یقین مستصحب؛ است و از ارکان استصحاب می باشد.
اتصال زمان شک و یقین، از ارکان استصحاب و به این معنا است که بین زمان شک و یقین، یقین دیگری فاصله نشود؛ مثل اینکه مکلف دیروز یقین به عدالت زید داشته و امروز یقین به عدم عدالت و سپس شک در عدالت وی پیدا کند؛ در این صورت یقین به عدم عدالت، بین یقین به عدالت و شک در آن، فاصله ایجاد می کند.
اعتبار
در اعتبار اتصال زمان شک و یقین اختلاف است؛ برخی از اصولی ها همانند مرحوم " نراقی " آن را معتبر می دانند؛ ولی برخی دیگر همچون مرحوم " نایینی "، بر این باورند که اتصال زمان شک و یقین معتبر نیست، بلکه آن چه معتبر است، اتصال زمان " مشکوک فیه " و " متیقن " است.
دلیل اعتبار
دلیل اعتبار اتصال زمان شک و یقین، قول امام معصوم (ع) است که فرمود:" لأنک کنت علی یقین من طهارتک، فشککت ". مرحوم فاضل نراقی معتقد است:" فاء " در " فشککت " بر تعقیب و اتصال شک و یقین دلالت می کند.