احمد بن ابی الحواری

احمد بن ابی الحَواری (دمشق ۱۶۴ـ۲۳۰ق)
از بزرگان صوفیه و مشایخ. پدرش میمون، برادرش محمّد و فرزندش عبدالله، اگرچه هیچ کدام به شهرت او نرسیدند، امّا هرسه درشمار زاهدان بودند، به ویژه برادرش که او را هم سنگ این برادر دانسته اند. در متون عرفانی از زهد همسر او نیز سخن گفته اند. احمد، در طریقت، دست ارادت به ابوسلیمان دارانی داد، و در این مسیر، از تبعیّت عجیب او از دارانی، حکایتی نیز آورده اند. جز او بسیاری از دیگر مشایخ، همچون سفیان بن عینیه و مروان فزاری، را نیز درک کرد. مقام او در میان مشایخ شام چنان بود که نه تنها شامیان که جنید نیز او را ریحانة الشام خواند. از او اشاراتی، بیشتر زاهدانه تا عارفانه، به یادگار مانده است.