احکام صلح

[ویکی فقه] صلح: توافق و سازش بر چیزی همچون تملیک، نقل و یا اسقاط حق است.
صلح با اقرار و انکار ، هر دو صحیح است؛ بدین معنا که در موارد اختلاف که یکی مدّعی و دیگری مدّعا علیه است، صلح با اقرار مدعا علیه نسبت به ادّعای مدّعی و نیز با انکار وی صحیح است. مراد از صحّت با انکار، صحّت ظاهری است نه صحت واقعی. بنابر این، چنانچه ادّعای مدّعی حق و مدّعا علیه منکر آن باشد، تصرف در آن مقدار از مال مدّعی که پس از صلح نزد منکر باقی مانده حرام است، مگر آن که مدّعی در باطن به چنین صلحی راضی باشد، و اگر ادعای مدّعی ناحق باشد، تصرف او در آنچه از منکر گرفته حرام است، مگر آن که منکر در باطن به چنین صلحی راضی باشد.
صلح با جهالت مصالحه کنندگان
صلح حتی با جهالت مصالحه کنندگان به متعلق صلح صحیح است. اگر یکی از آن دو عالم به مقدار متعلق صلح و دیگری جاهل باشد، در صورتی که مستحق جاهل باشد، اعلام آن بر عالم واجب است. در غیر این صورت، بر حسب واقع صلح صحیح نخواهدبود، مگر آن که آنچه مصالحه شده به اندازه حق او باشد و یا مستحق به مصالحه در هر حال، رضایت باطنی داشته باشد. اما اگر مستحق به مقدار متعلق صلح عالم باشد، در واقع، صلح در افزون از مقدار حق او صحیح نخواهد بود، مگر با رضایت باطنی طرف دیگر به مصالحه در هر حال.
صلح فضولی
به تصریح جمعی، در عقد صلح نیز همچون بیع، فضولی جریان دارد، حتی اگر نتیجه آن اسقاط دین یا حقی باشد.
ربا در صلح
...