اخلاق ابرار

[ویکی فقه] نیکان و نیکو کاران، اهل مرتبه عالی ایمان را ابرار گویند که در ذیل به بعضی از اخلاق ابرار اشاره می شود.
۱. صداقت:
«أولـئک الَّذین صَدَقوا».
ابرار که به اصول پنج گانه اعتقادی (مذکور در آیه)، ایمانی راسخ دارند و در موارد شش گانه مذکور (در آیه)انفاق می کنند و بر پا دارندگان نماز و پرداخت کنندگان زکاتند و به پیمان های سه گانه وفا می کنند و در موارد سه گانه صبر( بأساء، ضرّاء، حین البأس)شکیبا و پایدارند، اینان در ایمان خود صادقند، نه کسانی که ایمان را با زبان اظهار می کنند؛ ولی دل هایشان ایمان نیاورده است.
حصر در جمله «أولـئِک الَّذین صَدقوا» تأکیدی بر تعریف و بیان حدّ و بدین معنا است که اگر (برجستگان از)اهل صدق و صداقت را می جویی، آنان همان ابرارند.

پارسایی
۲. پارسایی:
«و أولـئِک هُمُ المتّقونَ».
ابرار که ابعاد اعتقادی دین را باور دارند، از دارایی های خود برای دست گیری از مستمندان بهره می گیرند؛ وظایف عبادی و اجتماعی خویش را انجام می دهند و در نبرد با دشمنانِ دین، استقامت میورزند، تقوا پیشگان حقیقی اند.
حصر در جمله «أولـئِکَ هُم المُتَّقون» بیان گر کمال تقوا است؛ زیرا اگر برّ و صدق به مرحله تمام نرسد، تقوا نیز کامل نخواهد شد.

وفاداری
۳. وفاداری:
«وَالموُفونَ بِعهدِهِمْ إذا عـهَدوا ؛ و وفاداران به پیمان خویش، چون پیمان بندند.»
گرچه وفای به عهد در این آیه مطلق است و هر پیمان و التزام و عقدی را شامل می شود، به قرینه جمله «إذا عـهَدوا» شامل ایمان و التزام به احکام آن نمی شود؛ زیرا التزام به ایمان و لوازم آن، به زمانی خاص مقیّد نیست.

← وفا به نذر
...