[ویکی فقه] بَنْگالی ، اَدَبیّات ، زبان بنگالی امروزی در سده های ۵و ۶ق / ۱۱ و ۱۲م از پراکریت «مگدهه اپه بهرانشه » منشعب شد، و تا آغاز دوران حکومت اسلامی در بنگال (اوایل سده۷ق /۱۳م ) زبان گفت وگوی توده های مردم بود.
در این دوران ، (آغاز دوران حکومت اسلامی در بنگال ) سیطره و اعتبار زبان سنسکریت که زبان دین و دولت سلاطین هندو مذهب بود، مانع از آن می شد که زبان محلی از لحاظ فرهنگی رشد و ترقی نماید، هرچند که در عصر سلطنت شاهان بودایی مذهب پالا (سده های ۸ تا ۱۲م ) برخی از آثار بودایی ، از جمله مجموعه سرودهای موسوم به چریاپده به زبان بنگالی قدیم پدید آمده بود. با آمدن مسلمانان ، زبان سنسکریت از مقام زبان دولتی و درباری بودن تنزل کرد و به حوزه های دینی محدود شد، و زبان فارسی جای آن را گرفت و طبعاً راه برای پیشرفت زبان بنگالی و پیدایش ادبیات مکتوب به این زبان باز شد. در این دوران ، ادبیات بنگالی بیشتر پیرو سنت های ادبی سنسکریت و پراکریت بود، و شعر غنایی غالباً به ستایش خدایان محبوب هندوان ، خصوصاً کریشنا و ویشنو اختصاص داشت . در اوایل سده ۱۳م حکومت خاندان «سنا» به دست مسلمانان برچیده شد. شاهان مسلمان بنگاله از دربار دهلی - که در آن زمان مرکز حکومت اسلامی در هند بود - اطاعت نمی کردند، ولی در ۹۸۴ق / ۱۵۷۶م دردوران پادشاهی اکبرشاه ، حکومت بنگال درقلمرو سلطنت پادشاهان سلسله بابری دهلی قرار گرفت و در این دوران بود که زبان و ادبیات فارسی در بنگال رشد و گسترش تمام یافت و فارسی رسماً زبان دولتی و درباری شد. و به موازات آن ادبیات بنگالی نیز به مرحله تازه ای از پیشرفت و تکامل خود رسید.
← سروده ها به زبان بنگالی
پس از استقلال هند و تشکیل کشور پاکستان ، بنگال به عنوان پاکستان شرقی شناخته شد، و در همین سال دو انجمن در این ناحیه تأسیس شد، یکی به نام انجمن احیاء پاکستان ، در کلکته ، و دیگری به نام انجمن ادب پاکستان در داکا. این دو انجمن مرکز فعالیت های ادبی زبان بنگالی برای مسلمانان شد و گروهی از شاعران ، داستان نویسان ، محققان و مترجمان بنگالی که نمایندگان ادبیات معاصر این زبان به شمار می روند، در این دو انجمن پرورش یافتند.
در این دوران ، (آغاز دوران حکومت اسلامی در بنگال ) سیطره و اعتبار زبان سنسکریت که زبان دین و دولت سلاطین هندو مذهب بود، مانع از آن می شد که زبان محلی از لحاظ فرهنگی رشد و ترقی نماید، هرچند که در عصر سلطنت شاهان بودایی مذهب پالا (سده های ۸ تا ۱۲م ) برخی از آثار بودایی ، از جمله مجموعه سرودهای موسوم به چریاپده به زبان بنگالی قدیم پدید آمده بود. با آمدن مسلمانان ، زبان سنسکریت از مقام زبان دولتی و درباری بودن تنزل کرد و به حوزه های دینی محدود شد، و زبان فارسی جای آن را گرفت و طبعاً راه برای پیشرفت زبان بنگالی و پیدایش ادبیات مکتوب به این زبان باز شد. در این دوران ، ادبیات بنگالی بیشتر پیرو سنت های ادبی سنسکریت و پراکریت بود، و شعر غنایی غالباً به ستایش خدایان محبوب هندوان ، خصوصاً کریشنا و ویشنو اختصاص داشت . در اوایل سده ۱۳م حکومت خاندان «سنا» به دست مسلمانان برچیده شد. شاهان مسلمان بنگاله از دربار دهلی - که در آن زمان مرکز حکومت اسلامی در هند بود - اطاعت نمی کردند، ولی در ۹۸۴ق / ۱۵۷۶م دردوران پادشاهی اکبرشاه ، حکومت بنگال درقلمرو سلطنت پادشاهان سلسله بابری دهلی قرار گرفت و در این دوران بود که زبان و ادبیات فارسی در بنگال رشد و گسترش تمام یافت و فارسی رسماً زبان دولتی و درباری شد. و به موازات آن ادبیات بنگالی نیز به مرحله تازه ای از پیشرفت و تکامل خود رسید.
← سروده ها به زبان بنگالی
پس از استقلال هند و تشکیل کشور پاکستان ، بنگال به عنوان پاکستان شرقی شناخته شد، و در همین سال دو انجمن در این ناحیه تأسیس شد، یکی به نام انجمن احیاء پاکستان ، در کلکته ، و دیگری به نام انجمن ادب پاکستان در داکا. این دو انجمن مرکز فعالیت های ادبی زبان بنگالی برای مسلمانان شد و گروهی از شاعران ، داستان نویسان ، محققان و مترجمان بنگالی که نمایندگان ادبیات معاصر این زبان به شمار می روند، در این دو انجمن پرورش یافتند.
wikifeqh: زبان _بنگالی