ادبیات شگرف ( به انگلیسی: Wired Fiction ) گونه ای ادبی است که زیرمجموعه ای از ادبیات گمانه زن محسوب می شود و در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم ساخته شده است. می توان گفت که این ژانر داستان های روح و داستان های خوفناک دیگر که مربوط به مرگ می شوند را شامل می شود. ادبیات شگرف آمیخته ای از ادبیات وحشت و ادبیات فانتزی در زمینه ای از ماوراطبیعی، افسانه ای و حتی علمی تشکیل شده است. نویسندگان بریتانیایی که این سبک را پذیرفته اند، اغلب کار خود را در مجلات ادبی، حتی پس از انتشار مجلات پالپ آمریکا، منتشر کرده اند.
نویسندگان معروف ادبیات شگرف شامل ادگار آلن پو، ویلیام هوپ هاجسون، اچ پی لاوکرافت، ادوارد پلانکت، آرتور ماچن، ام. آر. جیمز و کلارک اشتون اسمیت هستند. ادبیات شگرف عمدتاً به عنوان یک توصیف تاریخی برای آثار از دهه ۱۹۳۰ مورد استفاده قرار گرفته است، این اصطلاح نیز از دهه ۱۹۸۰ گاهی برای توصیف داستان های عامیانه که ترکیبی از ترسناک، فانتزی و علمی تخیلی است، به طور فزاینده ای استفاده شده است.
این نوع از ادبیات بیشتر توسط نویسندگانی مانند جف وندرمیر، آن وندمیر و چاینا میه ویل استفاده شده اند؛ این گونه از ادبیات شگرف یک پدیده نوپا است که آن را «شگرف نو» می نامند. این ژانر را شاید بشود این طور تعریف کرد: «داستان هایی که مضامین و کلیشه های خیالی را می گیرند و به نحوی به آن می پردازند که خواننده معذب شود. وانگهی برخلاف بخش اعظم علمی تخیلی و فانتزی، نحوهٔ روایتِ داستان در ادبیات شگرف نو، واقع گرایانه و عادی است. انگار مشغول خواندن ادبیاتی از جریان اصلی ( mainstream ) هستید که صرفاً مضمون علمی تخیلی یا وحشت هم دارد»
اچ پی لاوکرافت اصطلاح را از شریدن لفانو برگرفت و آن را در مقالات خود محبوب کرد. در «ادبیات وحشت ماوراطبیعی»، لاوکرافت این ژانر را اینطور تعریف می کند:
داستان شگرف واقعی چیزی بیش از قتل های مخفی، استخوان های خونین یا نبرهای قبیله ای به شمار می آید. یک فضای خاصی از نگرانی بی پایان و غیرقابل توضیح نیروهای ناشناخته بیرونی باید وجود داشته باشد؛ و باید یک نکته وجود داشته باشد که با جدیت و ظلم وحشتناک ترین درک مغز انسان از شرایط را تبدیل به موضوع داستان کند. مربوط به، یک تعلیق بد و خاص که قوانین ثابت طبیعت را بشکند و تنها محافظ ما در برابر شیاطین و هرج و مرج است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنویسندگان معروف ادبیات شگرف شامل ادگار آلن پو، ویلیام هوپ هاجسون، اچ پی لاوکرافت، ادوارد پلانکت، آرتور ماچن، ام. آر. جیمز و کلارک اشتون اسمیت هستند. ادبیات شگرف عمدتاً به عنوان یک توصیف تاریخی برای آثار از دهه ۱۹۳۰ مورد استفاده قرار گرفته است، این اصطلاح نیز از دهه ۱۹۸۰ گاهی برای توصیف داستان های عامیانه که ترکیبی از ترسناک، فانتزی و علمی تخیلی است، به طور فزاینده ای استفاده شده است.
این نوع از ادبیات بیشتر توسط نویسندگانی مانند جف وندرمیر، آن وندمیر و چاینا میه ویل استفاده شده اند؛ این گونه از ادبیات شگرف یک پدیده نوپا است که آن را «شگرف نو» می نامند. این ژانر را شاید بشود این طور تعریف کرد: «داستان هایی که مضامین و کلیشه های خیالی را می گیرند و به نحوی به آن می پردازند که خواننده معذب شود. وانگهی برخلاف بخش اعظم علمی تخیلی و فانتزی، نحوهٔ روایتِ داستان در ادبیات شگرف نو، واقع گرایانه و عادی است. انگار مشغول خواندن ادبیاتی از جریان اصلی ( mainstream ) هستید که صرفاً مضمون علمی تخیلی یا وحشت هم دارد»
اچ پی لاوکرافت اصطلاح را از شریدن لفانو برگرفت و آن را در مقالات خود محبوب کرد. در «ادبیات وحشت ماوراطبیعی»، لاوکرافت این ژانر را اینطور تعریف می کند:
داستان شگرف واقعی چیزی بیش از قتل های مخفی، استخوان های خونین یا نبرهای قبیله ای به شمار می آید. یک فضای خاصی از نگرانی بی پایان و غیرقابل توضیح نیروهای ناشناخته بیرونی باید وجود داشته باشد؛ و باید یک نکته وجود داشته باشد که با جدیت و ظلم وحشتناک ترین درک مغز انسان از شرایط را تبدیل به موضوع داستان کند. مربوط به، یک تعلیق بد و خاص که قوانین ثابت طبیعت را بشکند و تنها محافظ ما در برابر شیاطین و هرج و مرج است.
wiki: ادبیات شگرف