ارغوان

ارغوان (سرده). ارغوان ( Cercis ) سرده ای از ارغوانیان درختچه ای بلند یا درختی کوتاه خزان دار است با شش تا ده گونهٔ بومی امریکای شمالی و اروپای جنوبی و آسیا که به دلیل داشتن گل های بهارهٔ زیبا فراوان کشت می شوند؛ برگ های ساده و دایره ای یا قلبی شکل این گیاهان و همچنین گل های ارغوانی آنها از مشخصه های آنان است.

ارغوان (شعر). «ارغوان» از مشهورترین اشعار هوشنگ ابتهاج است. این شعر با عبارت «ارغوان! شاخهٔ همخونِ جداماندهٔ من» آغاز می شود و شامل ۱۰ بند است. [ ۱] [ ۲] عنوان شعر برگرفته از درختی در خانهٔ ابتهاج است. [ ۳]
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز؟
من در این گوشه که از دنیا بیرون است
آسمانی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آنچنان نزدیک است
که چو بر می کشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه
در همین یک قدمی می ماند
کورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانیست
نفسم می گیرد
که هوا هم اینجا زندانی ست
هر چه با من اینجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده
کز دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطر من
گریه می انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من که چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد
ارغوان
این چه رازیست که هر بار بهار
با عزای دل ما می آید؟
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ می افزاید؟
ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
کی بر این دره ی غم می گذرند؟
ارغوان خوشه خون
بامدادان که کبوترها
بر لب پنجره ی باز سحر غلغله می آغازند
جان گل رنگ مرا
بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان
نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده ی من

ارغوان (شهربابک). ارغوان یک روستا در ایران است که در بخش دهج در شهرستان شهربابک استان کرمان واقع شده است. [ ۱] ارغوان ۱۵ نفر جمعیت دارد.
این روستا در دهستان جوزم قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۵ نفر ( ۸ خانوار ) بوده است. [ ۲]

اَرغوان
درختی زیبا با نام علمی L . Cercis siliquastrum از تیرۀ ارغوان. این درخت دارای برگ های ساده، قلوه ای شکل و گل هایی مجتمع در خوشه های پرگل صورتی یا مایل به بنفش و درخشان است که پیش از پیدایش برگ ها در بهار روی شاخه های قدیمی ظاهر می شود. این درخت بومی است و گونه های دیگری از جنس Cercis که اخیراً به ایران وارد شده اند، به صورت زینتی در منازل و پارک ها کاشته می شوند.