اِرنست والتر مایر ( به انگلیسی: Ernst Walter Mayr ) ( زاده ۵ ژوئن ۱۹۰۴ – درگذشته ۳ فوریه ۲۰۰۵ ) زیست شناس آمریکایی آلمانی بود که برای آثارش در زمینه آرایه شناسی پرندگان، ژنتیک جمعیت و فرگشت مشهور است. به عنوان یکی از زیست شناسان برجسته جهان، او را گاه «چارلز داروین سده بیستم میلادی» خوانده اند. مایر در ۱۹۹۹ موفق به دریافت جایزه کرافورد زیست شناسی شد.
مایر دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خویش در رشته پرنده شناسی از دانشگاه برلین ( ۱۹۲۶ میلادی ) ، به عنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونه های مختلف جانوری، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل شدن یک گونه به گونه های فرعی ( گونه زایی ) و همچنین در زمینه جمعیت هایی که به وسیله گروه کوچکی از گونه های بنیان گذار، بنیاد نهاده شده اند ( جمعیت های بنیان گذار ) ، او را به عنوان یکی از برترین ها در زمینه توسعه «نظریه تلفیقی فرگشت» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین ( انتخاب طبیعی ) و گرگور مندل ( ژنتیک ) بود، روند زیست شناختی جهش و نیز ترکیب بندی دوباره ژن ها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزوم ها، جدایی تولیدمثلی، و انتخاب طبیعی را دربرمی گرفت. مایر ایده های خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیک ها و خاستگاه گونه ها» ( ۱۹۴۲ ) ارائه کرد.
مایر حرفه خویش را با برعهده گرفتن تصدی دپارتمان پرنده شناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک ( از ۵۳–۱۹۳۲ ) ادامه داد و در آنجا بیش از ۱۰۰ مقاله دربارهٔ آرایه شناسی پرندگان را، از جمله «پرندگان جنوب غرب اقیانوس آرام» ( ۱۹۴۵ ) به رشته تحریر درآورد. او به سال ۱۹۴۰، تعریف جدیدی از «گونه» در علم زیست شناسی را مطرح نمود که در بین جامعه علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونه های جدیدی که پیش از آن، ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی ( زیرگونه ) را نامگذاری کرده بود.
در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول شد. در سال ۱۹۷۵، به او کرسی «استاد بازنشسته» هاروارد اعطا شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمایر دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خویش در رشته پرنده شناسی از دانشگاه برلین ( ۱۹۲۶ میلادی ) ، به عنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونه های مختلف جانوری، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل شدن یک گونه به گونه های فرعی ( گونه زایی ) و همچنین در زمینه جمعیت هایی که به وسیله گروه کوچکی از گونه های بنیان گذار، بنیاد نهاده شده اند ( جمعیت های بنیان گذار ) ، او را به عنوان یکی از برترین ها در زمینه توسعه «نظریه تلفیقی فرگشت» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین ( انتخاب طبیعی ) و گرگور مندل ( ژنتیک ) بود، روند زیست شناختی جهش و نیز ترکیب بندی دوباره ژن ها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزوم ها، جدایی تولیدمثلی، و انتخاب طبیعی را دربرمی گرفت. مایر ایده های خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیک ها و خاستگاه گونه ها» ( ۱۹۴۲ ) ارائه کرد.
مایر حرفه خویش را با برعهده گرفتن تصدی دپارتمان پرنده شناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک ( از ۵۳–۱۹۳۲ ) ادامه داد و در آنجا بیش از ۱۰۰ مقاله دربارهٔ آرایه شناسی پرندگان را، از جمله «پرندگان جنوب غرب اقیانوس آرام» ( ۱۹۴۵ ) به رشته تحریر درآورد. او به سال ۱۹۴۰، تعریف جدیدی از «گونه» در علم زیست شناسی را مطرح نمود که در بین جامعه علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونه های جدیدی که پیش از آن، ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی ( زیرگونه ) را نامگذاری کرده بود.
در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول شد. در سال ۱۹۷۵، به او کرسی «استاد بازنشسته» هاروارد اعطا شد.
wiki: ارنست مایر