اریش کستنر

امیل اِریش کِستْنِر ( به آلمانی: Emil Erich Kästner ) با نام مستعار ملخیور کورتز ( Melchior Kurtz ) ( زاده ۱۳ فوریه ۱۸۹۹ در درسدن - درگذشته ۲۹ ژوئیه ۱۹۷۴ در مونیخ ) نویسنده، شاعر، فیلم نامه نویس و طنزپرداز آلمانی بود که بیشتر به خاطر شوخ طبعی، اشعار تیزبینانهٔ اجتماعی و پرداختن به ادبیات کودکان خصوصا کتاب امیل و کارآگاهان شناخته شده است. او مدال بین المللی هانس کریستین اندرسن را در سال ۱۹۶۰برای زندگی نامه خود وقتی پسر بچه بودم دریافت کرد. او در شش سال جداگانه نامزد جایزه نوبل ادبیات شد.
اِریش کستنر پس از گذراندن دوره تربیت معلم، در سال ۱۹۱۷ و در بحبوحهٔ جنگ اول جهانی به عنوان سرباز به جبهه های جنگ فرستاده شد. در جبههٔ جنگ به بیماری قلبی دچار گشته و در حالی که به شدت ضعیف و بیمار شده بود، به خانه بازگشت. بعد از بازگشت از جبهه های جنگ نخست در یک بانک شروع به کار کرد[ ۱] و سپس به تحصیل در رشته «زبان و ادبیات آلمان» ( ۲ ) ، تاریخ و فلسفه پرداخت. از سال ۱۹۲۷ میلادی به عنوان نویسنده و خبرنگار غیر وابسته، در شهر برلین اقامت گزید. اولین آثار او شامل نمایشنامه های انتقادی و سیاسی آمیخته به طنز می باشد. در سال ۱۹۳۱ میلادی با نوشتن رمان «فابیان» نیش تیز قلم را متوجه فاشیسم، ارتش سالاری و بینش منحط خرده بورژوازی نمود. همگام با خلق آثار ادبی و نمایشنامه هائی مانند «مدرسه دیکتاتورها» با شماری از نشریات در ستون انتقادی - سیاسی - علمی همکاری می کرد. فیلم نامه و داستان های کودکان که به شیوه ای مهیج در ارتباط با آموزش آنان می نگاشت از جمله فعالیت های اریش کستنر است که معروف ترین آن ها «امیل و کارآگاهان» می باشد. این کتاب به صورت فیلم و تئاتر نیز نمایش داده شده است. امیل و کارآگاهان به سی زبان مختلف ترجمه و جزو آثار جاودانه ادبیات کودکان محسوب می شود. اریش کستنر به علت فعالیت های سیاسی مجبور بود که نوشته هایش را غالباً با اسم مستعار منتشر کند، اسامی مستعاری که وی استفاده می کرد، عبارت بودند از: Melchior Kurtz ملشیور کورتس، Robert Neuner، روبرت نوینر و عیره. [ ۱] علی رغم به آتش کشیدن آثارش به وسیله فاشیست ها در سال ۱۹۳۳ میلادی و سلب کامل حقوق و آزادیهای نویسندگی از وی در سال ۱۹۴۲ میلادی، هرگز به خارج از آلمان مهاجرت نکرد و کتاب هایش را در دیگر کشورها منتشر نمود. بعد از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ میلادی، اریش کستنر سردبیری ستون ادبی - انتقادی نشریه «نویه زایتونگ» ( ۳ ) در مونیخ و مدیریت مجله نوجوانان «پنگوئن» ( ۴ ) را به عهده گرفت. در سال ۱۹۵۷ میلادی به مقام ریاست انجمن قلم ( ۵ ) آلمان فدرال و در همین سال به دریافت جایزه گئورگ - بوشنر ( ۶ ) مفتخر شد. در این هنگام شصت و دوساله بود.