استخراج نفت به مجموعه عملیاتی گفته می شود که در طی آن نفت خام به منظور استحصال و بهره برداری از آن، به روش های مختلف از داخل زمین خارج و قابل استفاده می شود. امروزه زمین شناسان با استفاده از دستگاه های لرزه نگاری موفق به شناسایی میادین نفتی شده و گروه های حفاری با حفر چاه نفت شرایط را برای آغاز فعالیت گروه های استخراج نفت و نصب ادوات ویژه آن ها فراهم می آورند.
گاز طبیعی و آب شور در اغلب مخازن نفتی در کنار نفت حضور دارند. تفکیک نفت موجود در مخزن با این قبیل ناخالصی ها یکی از مهم ترین بخش های فعالیت استخراج کنندگان نفت می باشد.
این دوره پس از حفاری چاه نفت و برآورد مقدار ذخیره کل مخزن و تشخیص میزان نفت قابل برداشت و اقتصادی بودن برداشت از این میدان آغاز می شود. در این مرحله به دلیل توسعه میدان و ساخت تأسیسات بالادستی تولید نفت با روند نسبتاً ثابتی در حال افزایش است. در این دوره به دلیل بالا بودن فشار سیال، مخزن به صورت مخزن نامحدود ( به انگلیسی: Infinite Acting ) درنظر گرفته می شود. در این مرحله هرچه شمار چاه های حفر شده بیشتر باشد، افزایش دبی ادامه پیدا می کند.
در زمانی که حفر چاه های جدید به پایان رسید و برداشت با ظرفیت ثابت شروع شد، مرحله دوم از عمر مخازن ظاهر می شود. مدت زمان این دوره را پارامترهایی نظیر ارتفاع ستون هیدروکربنی، ویژگی زمین و سازوکارهای اجرایی و تعمیرات دوره ای تأسیسات کنترل می کنند. میزان درازای زمان این دوره بستگی به استراتژی تدوین شده در استخراج نفت از مخزن دارد. برداشت بی رویه نفت در این مرحله می تواند منجر به مخلوط شدن گاز و آب با نفت استخراجی شود که تبعات اقتصادی سنگین وارد بر تجهیزات و تعطیلی چندین ماهه برداشت از میدان را به دنبال دارد.
در علم مهندسی نفت به دوره ای گفته می شود که امکان تثبیت دبی از طریق افزایش چاه های تولیدی مقدور نباشد و تولید مخزن نسبت به زمان دستخوش افت تولید می شود. با بهره برداری پیوسته از مخزن، سیال موجود در آن کم می شود و در نتیجه ارتفاع ستون هیدروکربنی و انرژی طبیعی مخزن کاهش می یابد. در این مرحله است که تزریق گاز به میدان نفتی یا تزریق بخار به میدان نفتی می تواند کمک به افزایش دبی مقطعی کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاز طبیعی و آب شور در اغلب مخازن نفتی در کنار نفت حضور دارند. تفکیک نفت موجود در مخزن با این قبیل ناخالصی ها یکی از مهم ترین بخش های فعالیت استخراج کنندگان نفت می باشد.
این دوره پس از حفاری چاه نفت و برآورد مقدار ذخیره کل مخزن و تشخیص میزان نفت قابل برداشت و اقتصادی بودن برداشت از این میدان آغاز می شود. در این مرحله به دلیل توسعه میدان و ساخت تأسیسات بالادستی تولید نفت با روند نسبتاً ثابتی در حال افزایش است. در این دوره به دلیل بالا بودن فشار سیال، مخزن به صورت مخزن نامحدود ( به انگلیسی: Infinite Acting ) درنظر گرفته می شود. در این مرحله هرچه شمار چاه های حفر شده بیشتر باشد، افزایش دبی ادامه پیدا می کند.
در زمانی که حفر چاه های جدید به پایان رسید و برداشت با ظرفیت ثابت شروع شد، مرحله دوم از عمر مخازن ظاهر می شود. مدت زمان این دوره را پارامترهایی نظیر ارتفاع ستون هیدروکربنی، ویژگی زمین و سازوکارهای اجرایی و تعمیرات دوره ای تأسیسات کنترل می کنند. میزان درازای زمان این دوره بستگی به استراتژی تدوین شده در استخراج نفت از مخزن دارد. برداشت بی رویه نفت در این مرحله می تواند منجر به مخلوط شدن گاز و آب با نفت استخراجی شود که تبعات اقتصادی سنگین وارد بر تجهیزات و تعطیلی چندین ماهه برداشت از میدان را به دنبال دارد.
در علم مهندسی نفت به دوره ای گفته می شود که امکان تثبیت دبی از طریق افزایش چاه های تولیدی مقدور نباشد و تولید مخزن نسبت به زمان دستخوش افت تولید می شود. با بهره برداری پیوسته از مخزن، سیال موجود در آن کم می شود و در نتیجه ارتفاع ستون هیدروکربنی و انرژی طبیعی مخزن کاهش می یابد. در این مرحله است که تزریق گاز به میدان نفتی یا تزریق بخار به میدان نفتی می تواند کمک به افزایش دبی مقطعی کند.
wiki: استخراج نفت