استعمال افهامی

[ویکی فقه] استعمال افهامی استعمال لفظ به قصد خبر دادن از امر موجود می باشد.
استعمال افهامی، مقابل استعمال ایجادی است و به معنای استعمال لفظ به صورت اعلام و خبر دادن از معنای امری که در ذهن یا در خارج ( نفس الامر ) موجود است به قصد فهماندن آن به مخاطب می باشد؛ یعنی متکلم با این استعمال قصد دارد معنا و مفهومی را که قبلا موجود بوده به مخاطب بفهماند تا وی آن را تصور یا تصدیق نماید، مانند این که شخصی پس از حفظ قرآن کریم ، به دوستش که از این موضوع اطلاعی ندارد بگوید: من قرآن را حفظ کردم.
انواع
بنابراین، استعمال افهامی، به تصوری و تصدیقی تقسیم می شود.