[ویکی فقه] استعمال الفاظ به کارگیری لفظ به قصد ایجاد معنا در ذهن مخاطب است.
استعمال، در لغت به معنای «به کار گرفتن» و «به کار بردن» و در اصطلاح اهل ادب عبارت است از القای لفظ و اراده معنا؛ یعنی به کار گیری لفظ به قصد ایجاد معنا در ذهن مخاطب.در کتاب «فوائد الاصول» آمده است:«فنقول: ان الاستعمال عبارة عن القاء المعنی باللفظ و جعل اللفظ مرآة له».
مقومات
اراده و قصد از مقومات استعمال است و این امر، وجه افتراق دلالت تصوری با استعمال می باشد، زیرا در دلالت تصوری، به مجرد ایجاد لفظ، معنا به ذهن خطور می کند، حتی در صورتی که بدون اراده آن را به زبان آورده و یا از برخورد دو سنگ، لفظ به وجود آمده باشد.اما در استعمال، متکلم لفظ را به قصد خطور دادن معنا به ذهن شنونده به کار می برد.
استعمال، در لغت به معنای «به کار گرفتن» و «به کار بردن» و در اصطلاح اهل ادب عبارت است از القای لفظ و اراده معنا؛ یعنی به کار گیری لفظ به قصد ایجاد معنا در ذهن مخاطب.در کتاب «فوائد الاصول» آمده است:«فنقول: ان الاستعمال عبارة عن القاء المعنی باللفظ و جعل اللفظ مرآة له».
مقومات
اراده و قصد از مقومات استعمال است و این امر، وجه افتراق دلالت تصوری با استعمال می باشد، زیرا در دلالت تصوری، به مجرد ایجاد لفظ، معنا به ذهن خطور می کند، حتی در صورتی که بدون اراده آن را به زبان آورده و یا از برخورد دو سنگ، لفظ به وجود آمده باشد.اما در استعمال، متکلم لفظ را به قصد خطور دادن معنا به ذهن شنونده به کار می برد.
wikifeqh: استعمال_لفظ