[ویکی فقه] در سال نهم هجری، بنی اسد چون دیگر قبایل شبه جزیره هیئتی به ریاست ضِرار بن الازور به مدینه فرستاد. اعزام شدگان بنی اسد ۱۰ گروه بودند، که در میان آنان طلیحة بن خویلد اسدی نیز حضور داشت. این گروه چند روز در مدینه مانده، به آموختن قرآن پرداختند.
گویند: گروهی به نام «بنی زنیه» از اسدیان به ریاست حضرمی بن عامر ، با بنی اسد همراه بودند که پس از مذاکره با رسول خدا و بیعت با آن حضرت، پیامبر ایشان را «بنو رشده» نامید ؛ اما آنان راضی نشده، گفتند: ما نام پدرمان را وانمی گذاریم، از این رو پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم آنان را بنوعبدالله نامید و این نام بر ایشان غلبه یافت.
انگیزه های مسلمان شدن اسدیان
منابع حکایت از آن دارند که آن سال، خشکسالی بود و کالاها گران شده بود، از این رو افزون بر اقبال عمومی قبایل، دریافت کمکهای مادی از حکومت نبوی را می توان در انگیزه های ایشان مؤثر دانست، بنابراین اسلام آوردن آنان بنا به مصالح و منافع خویش و تحت فشار شرایط اقتصادی آن زمان صورت گرفت، از همین رو خداوند ایمان آنان به اسلام را تایید نمی کند: «قالَتِ الاَعرابُ ءامَنّا قُل لَم تُؤمِنوا ولـکِن قولوا اَسلَمنا و لَمّا یَدخُلِ الایمـنُ فی قُلوبِکُم... = (عربهای بادیه نشین) گفتند: ایمان آورده ایم. بگو: شما ایمان نیاورده اید؛ ولی بگویید: اسلام اختیار کرده ایم؛ اما هنوز ایمان وارد قلبهای شما نشده است». این آیه درباره قبایلی از جمله بنی اسد نازل گردید که جمعی از آنان در سال قحطی و خشکسالی وارد مدینه شدند و به امید دریافت کمک از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم شهادتین بر زبان جاری ساخته، به آن حضرت گفتند: طوایف عرب بر مرکبها سوار شده و با تو پیکار کردند؛ ولی ما بدون دست زدن به جنگ و همراه با زنان و فرزندانمان نزد تو آمدیم. آیه فوق نازل شد و ظاهری بودن اسلام آنان را آشکار ساخت، افزون بر آن اگر هم ایمان آورده اند نباید منتی بر رسول خدا بگذارند. بنا به نقل بَلَنسِی و ابن جماعه ابتدای سوره حجرات درباره بنی تمیم و انتهای آن در شان بنی اسد نازل شده است، افزون بر این بنی اسد در روابط خود با پیامبر، اسلام آوردن خودشان را امتیازی بزرگ به حساب آورده و بر این باور بودند که رسول خدا برای اعمال سلطه خود بر آنان به زور متوسل نشده است، از این رو در آیه ۱۷ حجرات خداوند ضمن نکوهش آنان در خطاب به پیامبر می فرماید: بر تو منت می نهند که اسلام آورده اند. بگو: به اسلام خود بر من منت منهید، بلکه خدای بر شما منت می نهد که شما را به ایمان راه نموده است، اگر (در ایمان خود) راستگویید: «یَمُنّونَ عَلَیکَ اَن اَسلَموا قُل لا تَمُنّوا عَلَیَّ اِسلـمَکُم بَلِ اللّهُ یَمُنُّ عَلَیکُم اَن هَدکُم لِلایمـنِ اِن کُنتُم صـدِقین». بر حسب نقل سعید بن جبیر، این آیه در شان بنی اسد نازل شده است. گفته شده: این قبیله در بازگشت از مدینه به مناطق خود امنیت مسیرهای منتهی به آن شهر را برهم زده، زمینه را برای گرانی کالاها در مدینه فراهم می آوردند.
← آموختن فقه یکی از اهداف بنی اسد
با توجه به آنکه بنی اسد در اواخر حیات پیامبر از اسلام بازگشته، به رویارویی با رسول خدا پرداختند، مفسران آیات متعددی را درباره نوع ایمان ، کفر و نفاق به بنی اسد نسبت داده اند، هرچند نمی توان آیات مزبور را منحصر به آنان دانست. بنا به نقل ابن عباس و مقاتل آیه ۹۱ نساء درباره آنان و دیگر قبایلی است که برای در امان ماندن از ناحیه مسلمانان و نیز از سوی مشرکان، از روی خدعه و ریا اظهار اسلام می کردند و در بازگشت به موطن خود کفرشان را آشکار می ساختند: «سَتَجِدونَ ءاخَرینَ یُریدونَ اَن یَامَنوکُم ویَامَنوا قَومَهُم کُلَّ ما رُدّوا اِلَی الفِتنَةِ اُرکِسوا فیها...». خداوند در این آیه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم را در صورت دست بر نداشتن آنان از فتنه و آشوب به شدت عمل با آنان فراخواند.
← عذر آوردن برای شرکت نکردن در جنگ
...
گویند: گروهی به نام «بنی زنیه» از اسدیان به ریاست حضرمی بن عامر ، با بنی اسد همراه بودند که پس از مذاکره با رسول خدا و بیعت با آن حضرت، پیامبر ایشان را «بنو رشده» نامید ؛ اما آنان راضی نشده، گفتند: ما نام پدرمان را وانمی گذاریم، از این رو پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم آنان را بنوعبدالله نامید و این نام بر ایشان غلبه یافت.
انگیزه های مسلمان شدن اسدیان
منابع حکایت از آن دارند که آن سال، خشکسالی بود و کالاها گران شده بود، از این رو افزون بر اقبال عمومی قبایل، دریافت کمکهای مادی از حکومت نبوی را می توان در انگیزه های ایشان مؤثر دانست، بنابراین اسلام آوردن آنان بنا به مصالح و منافع خویش و تحت فشار شرایط اقتصادی آن زمان صورت گرفت، از همین رو خداوند ایمان آنان به اسلام را تایید نمی کند: «قالَتِ الاَعرابُ ءامَنّا قُل لَم تُؤمِنوا ولـکِن قولوا اَسلَمنا و لَمّا یَدخُلِ الایمـنُ فی قُلوبِکُم... = (عربهای بادیه نشین) گفتند: ایمان آورده ایم. بگو: شما ایمان نیاورده اید؛ ولی بگویید: اسلام اختیار کرده ایم؛ اما هنوز ایمان وارد قلبهای شما نشده است». این آیه درباره قبایلی از جمله بنی اسد نازل گردید که جمعی از آنان در سال قحطی و خشکسالی وارد مدینه شدند و به امید دریافت کمک از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم شهادتین بر زبان جاری ساخته، به آن حضرت گفتند: طوایف عرب بر مرکبها سوار شده و با تو پیکار کردند؛ ولی ما بدون دست زدن به جنگ و همراه با زنان و فرزندانمان نزد تو آمدیم. آیه فوق نازل شد و ظاهری بودن اسلام آنان را آشکار ساخت، افزون بر آن اگر هم ایمان آورده اند نباید منتی بر رسول خدا بگذارند. بنا به نقل بَلَنسِی و ابن جماعه ابتدای سوره حجرات درباره بنی تمیم و انتهای آن در شان بنی اسد نازل شده است، افزون بر این بنی اسد در روابط خود با پیامبر، اسلام آوردن خودشان را امتیازی بزرگ به حساب آورده و بر این باور بودند که رسول خدا برای اعمال سلطه خود بر آنان به زور متوسل نشده است، از این رو در آیه ۱۷ حجرات خداوند ضمن نکوهش آنان در خطاب به پیامبر می فرماید: بر تو منت می نهند که اسلام آورده اند. بگو: به اسلام خود بر من منت منهید، بلکه خدای بر شما منت می نهد که شما را به ایمان راه نموده است، اگر (در ایمان خود) راستگویید: «یَمُنّونَ عَلَیکَ اَن اَسلَموا قُل لا تَمُنّوا عَلَیَّ اِسلـمَکُم بَلِ اللّهُ یَمُنُّ عَلَیکُم اَن هَدکُم لِلایمـنِ اِن کُنتُم صـدِقین». بر حسب نقل سعید بن جبیر، این آیه در شان بنی اسد نازل شده است. گفته شده: این قبیله در بازگشت از مدینه به مناطق خود امنیت مسیرهای منتهی به آن شهر را برهم زده، زمینه را برای گرانی کالاها در مدینه فراهم می آوردند.
← آموختن فقه یکی از اهداف بنی اسد
با توجه به آنکه بنی اسد در اواخر حیات پیامبر از اسلام بازگشته، به رویارویی با رسول خدا پرداختند، مفسران آیات متعددی را درباره نوع ایمان ، کفر و نفاق به بنی اسد نسبت داده اند، هرچند نمی توان آیات مزبور را منحصر به آنان دانست. بنا به نقل ابن عباس و مقاتل آیه ۹۱ نساء درباره آنان و دیگر قبایلی است که برای در امان ماندن از ناحیه مسلمانان و نیز از سوی مشرکان، از روی خدعه و ریا اظهار اسلام می کردند و در بازگشت به موطن خود کفرشان را آشکار می ساختند: «سَتَجِدونَ ءاخَرینَ یُریدونَ اَن یَامَنوکُم ویَامَنوا قَومَهُم کُلَّ ما رُدّوا اِلَی الفِتنَةِ اُرکِسوا فیها...». خداوند در این آیه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم را در صورت دست بر نداشتن آنان از فتنه و آشوب به شدت عمل با آنان فراخواند.
← عذر آوردن برای شرکت نکردن در جنگ
...
wikifeqh: اسلام_بنی اسد