اسیری لاهیجی

[ویکی فقه] اَسیری ِ لاهیجی ، شمس الدین محمد بن یحیی بن علی گیلانی د ۹۱۲ق / ۱۵۰۶م ، عارف ، شاعر و از مشایخ سلسله نوربخشیه که «اسیری » تخلص می کرد و بدان شهرت یافت .
از سال ولادت او اطلاع دقیقی در دست نیست . اینکه برخی از معاصران او را متولد حدود سال ۴۰ق دانسته اند درست نیست ، زیرا وی در ۴۹ق که دست ارادت به سید محمد نوربخش د ۶۹ق داده ، در «عنفوان ِ شباب » بوده است ، جوانی که «علوم صوریه » را تحصیل کرده بود و می توانست به تنهایی و پنهان از بستگان به سفر رود در این هنگام ظاهراً بایستی در حدود ۶ یا ۷ ساله بوده باشد، از این رو می توان گفت که ولادت او به تقریب در حدود سال ۳۳ق و قطعاً در لاهیجان یا نواحی آن بوده است .
توبه به دست نور بخش
اسیری در زادگاه خود مقدمات علوم ظاهری را فرا گرفت و درد «عشق معرفت » در او پیدا شد و در رجب ۴۹ با یکی از ابدال همان نواحی آشنایی حاصل کرد و به راهنمایی او به خدمت سیدمحمد نوربخش که در آن هنگام در روستای شَفت ، از نواحی گیلان ، اقامت داشت ، رسید نوربخش او و دو سالک دیگر را که به طلب دیدار شیخ با وی همراه شده بودند، با آغوش باز پذیرفت و گرامی داشت . اسیری روز پس از ورود، به دست نوربخش «توبه » کرد و از او «ذکر خفی » گرفت و پس از مواظبت و ممارست در نوافل ، «ذکر چهار ضربی » را فرا گرفت و در این حال ، گاه به خدمت مطبخ و گاه به سامان دادن اصطبل خانقاه او می پرداخت و گاه نیز به عنوان «فرّاش آستان » به خدمت او مشغول بود.
سالها در خدمت خانقاه
اسیری سالها در خدمت خانقاه به سر برد. او خود این مدت را ۶ سال یاد می کند و در این مدت در عالم معرفت و شناخت و شهود عرفانی به تجارب و حقایقی دست یافت . و پیش از آنکه دوران مریدی و خدمت اسیری نزد نوربخش به ۶ سال برسد، در سلوک و معرفت به مرتبه ای رسیده بود که شیخ دوبار برای او «اجازه نامه » نوشت . وی ظاهراً در ۶۵ق ، پس از اخذ سومین «اجازه نامه » به قصد ارشاد مریدان ، پیر و مراد خود را بدرود گفته است . اینکه برخی مدت ملازمت اسیری را نزد سیدمحمد نوربخش تا هنگام درگذشت نوربخش ۶۹ق ، حدود ۰ سال برشمرده اند با نص ّ گفتار و تصریح خود او مغایر می نماید.
سفر به تبریز
...