[ویکی فقه] اصالت نفی، الغای احتمال وجود امر مشکوک است.
در دیدگاه قدما، اصالت نفی از ادله عقلی شمرده شده و به معنای قاعده ای است که در ضمن آن عقل به عدم وجود امر مشکوک حکم می کند، مگر آن که دلیل قطعی بر وجود آن اقامه شود، چه آن امر، تکلیف به انجام فعل، چه تکلیف به ترک فعل و چه حکمی از احکام وضعی باشد.
دیدگاه بعضی از اصولیون
بعضی از اصولیون، اصالت نفی را شامل اصالت اباحه، اصالت برائت اصلی و اصالت عدم می دانند؛ برخی دیگر، اصالت عدم را شامل اصالت برائت، اصالت اباحه و اصالت نفی، و عده ای دیگر، اصالت نفی را مترادف با اصالت برائت عقلی می دانند.
در دیدگاه قدما، اصالت نفی از ادله عقلی شمرده شده و به معنای قاعده ای است که در ضمن آن عقل به عدم وجود امر مشکوک حکم می کند، مگر آن که دلیل قطعی بر وجود آن اقامه شود، چه آن امر، تکلیف به انجام فعل، چه تکلیف به ترک فعل و چه حکمی از احکام وضعی باشد.
دیدگاه بعضی از اصولیون
بعضی از اصولیون، اصالت نفی را شامل اصالت اباحه، اصالت برائت اصلی و اصالت عدم می دانند؛ برخی دیگر، اصالت عدم را شامل اصالت برائت، اصالت اباحه و اصالت نفی، و عده ای دیگر، اصالت نفی را مترادف با اصالت برائت عقلی می دانند.
wikifeqh: برائت_اصلی