اعتبار سنت

[ویکی فقه] سنت معصومین (علیهم السلام) شامل رفتار و گفتار و کردار می شود و نزد شیعه از اعتبار خاصی که مأخوذ از قرآن است، برخوردار می باشد.
سنت گفتار و رفتار و تایید رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) و جانشیان اوست. هر چند اکثر دانشمندان فریقین، سنت را برای دست یابی به معارف دینی معتبر شمرده اند، اما اعتبار سنت کمتر از منظر قرآنی به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است. این مقاله در صدد اثبات اعتبار سنت معصومان با استمداد از آیات قرآن است. در این باب، اعتبار گفتار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) با دو دسته از آیات مستدل شده است: دسته اول آیاتی که یکی از وظایف رسول گرامی اسلام را تبیین آیات قرآن معرفی می کند و دسته دیگر آیاتی است که مسلمانان را ملزم به اطاعت بی قید و شرط از رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) می نماید. اعتبار رفتار رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیز به آیاتی که آن حضرت را اسوه مسلمانان معرفی می کند، قابل استناد است. به عقیده شیعه گفتار و رفتار جانشیان رسول خدا نیز از اعتبار برخوردار است و آیه تطهیر که دلالت بر عصمت اهل بیت دارد و نیز آیه اولی الامر که اطاعت بی قید و شرط آنان را لازم می داند، دلالت بر اعتبار سنت اهل بیت دارد. علاوه بر این، حجیت سنت اختصاص به امور دینی و زمان و مکان خاصی ندارد و نیز اعتبار آن متوقف بر اعتبار قرآن نیست، بلکه از راه های دیگری نیز قابل ثبات است.
مقدمه
سعادت انسان در دنیا و آخرت وابسته به شناخت دقیق آموزه های اسلام و عمل به رهنمودهای آن است. مهم ترین منبع شناخت اسلام قرآن است، ولی بر آشنایان با این کتاب الهی پوشیده نیست که آنچه در آن آمده، در بسیاری از موارد کلیاتی است نیازمند توضیح و تفسیر؛ به طور طبیعی مردم سخنان و رفتار هر صاحب مکتبی را راهی برای شناخت و دست یابی به تعالیم آن مکتب قرار می دهند و در این جهت برای آن ارزش و اعتبار قائل اند.
اعتبار گفتار پیامبر
مطالعه تاریخی نشان می دهد که اعتبار گفتار پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در فهم تعالیم شریعت مورد تردید یا انکار برخی معاصران وی بوده است و نشانه هایی از تلاش برای بی اعتبار شمردن سنت در معاصران پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) مشاهده می شود. برای مثال وقتی برخی از قریش مشاهده کردند که عبدالله بن عمرو بن عاص سخنان رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) را می نویسد به او گفتند:تکتب کل شئ تسمعه من رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم)، و رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) یتکلم فی الرضی والغضب. قال: فامسکت فذکرت ذلک للنبی (صلی الله علیه و آله وسلّم) فاشار بیده الی فیه فقال: اکتب فوالذی نفسی بیده، ما یخرج منه الا حق؛ هر چیزی را که از رسول خدا می شنوی می نویسی! در حالی که رسول خدا در حالت خوشی و ناراحتی سخن می گوید! عبدالله بن عمرو گفت: پس دست نگه داشتم و این نکته را با پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در میان گذاشتم. پس رسول خدا با دستش به دهانش اشاره فرمود و گفت: بنویس؛ قسم به آن که جانم به دست اوست جز حق از این خارج نمی شود
← اتمام حجت
...