[ویکی نور] اعجاز آیات القرآن فی بیان خلق الانسان. إعجاز آیات القرآن فی بیان خلق الإنسان، نوشته دکتر محمد فیاض، کتابی است به زبان عربی و با موضوع علوم قرآنی و علوم تجربی؛ در واقع نویسنده از هماهنگی گزاره های علمی و قرآنی در این اثر استفاده کرده است. او که بیش از نیم قرن سابقه پزشکی درباره زنان و زایمان داشته و از طرفی هم آشنایی ای با روایات و قرآن دارد، در این کتاب در پی نشان دادن موارد حیرت آوری است که خدای متعال در قرآن کریم درباره خلقت انسان بیان کرده است و به لحاظ علمی هم به اثبات رسیده است.
کتاب دارای مقدمه نویسنده، مقدمه دکتر محمد رأفت عثمان، استاد و رئیس بخش فقه مقارن دانشگاه الازهر مصر، محتوای مطالب ضمن یازده فصل و یک خاتمه است. مهم ترین منابع کتاب پس از قرآن کریم عبارتند از: الجامع لأحکام القرآن ابوعبدالله محمد بن احمد انصاری قرطبی ، فتح الباری بشرح صحیح البخاری ابن حجر عسقلانی ، علم الأجنة فی ضوء القرآن الکریم گروه نویسندگان، أسرار خلق الإنسان یا العجائب فی الصلب و الترائب داود سلمان سعدی، خلق الإنسان دراسة علمیة و قرآنیة عبدالفتاح محمد طیره، أطوار الخلق فی تاریخ الإنسان احمد شوقی، خلق الإنسان بین الطب و القرآن محمد علی البار، حیاة آدم محمود شلبی، فن الولادة فی مصر القدیمة محمد فیاض و....
نویسنده در مقدمه می گوید علت نگارش این کتاب این بود که من در تک تک لحظاتِ بیش از نیم قرن سابقه پزشکی ام در امور زنان و زایمان، اعجاز قدرت خدا در خلقت انسان را مشاهده می کردم و سیر نطفه به علقه و مضغه و... تا تکمیل خلقت انسان را می دیدم. در تمام این موارد زبان به حمد الهی می گشودم و در پیشگاهش خضوع می کردم، تااینکه به ذهنم آمد شیرینی حس درک خلقت انسان را با سایرین به مشارکت بگذارم، بلکه این امر ایمان آنان را ژرف تر و اعتقادشان به عظمت خالق را راسخ تر کند.
وی در مقدمه با اشاره به معنی خلق (ایجاد از عدم) می نویسد: قرآن کریم در سوره انسان فرموده: «هَلْ أَتَی عَلَی الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یکن شَیئًا مَّذْکورًا» (الإنسان: ١)؛ «آیا زمانی طولانی بر انسان گذشت که چیز قابل ذکری نبود»؟! زیبایی و دقت تعبیر این آیه در این است که نفرمود: «لم یکن شیئا» و قید «مذکورا» را هم برای آن آورد؛ یعنی پیش از این هم انسان چیزی بود، ولی چیز قابل ذکر و مهمی نبود و این از موارد بلاغت در بیان است.
نویسنده در فصل اول درباره شروع خلقت هستی و آدم و حوا بحث می کند. وی روایتی را از ابوهریره ذکر می کند که خلقت جهان را در هفت روز شرح می دهد؛ شش روز اول برای سایر موجودات و روز هفتم (جمعه) برای خلقت انسان. او روایتی از پیامبر(ص) در فضیلت روز جمعه می آورد. سپس درباره خلیفة اللهی انسان در زمین صحبت کرده و آیه 172 و 173 سوره اعراف مبنی بر اقرار گرفتن از بنی آدم بر ربوبیت خدا را ذکر می کند و پس از آن خلقت آدم و حوا را به ترتیب و با فاصله زمانی بیان می دارد و نکاتی را در این باره گوشزد می کند.
او می گوید: حوا از بخشی از آدم و برای انس گرفتن با او و تنها نبودنش خلق شد و نیازی نبود که او نیز مثل آدم از خاک آفریده شده باشد. آیات و روایات نیز بر این امر دلالت دارند. سپس خلقت آدم از خاک را تشریح می کند و جدول میزان مواد معدنی در خاک مورد نیاز کشاورزی و بدن انسان را ارائه می نماید. سپس از اینکه آدم در کجا خلق شد و بهشت وی در کجا بود صحبت می کند.
کتاب دارای مقدمه نویسنده، مقدمه دکتر محمد رأفت عثمان، استاد و رئیس بخش فقه مقارن دانشگاه الازهر مصر، محتوای مطالب ضمن یازده فصل و یک خاتمه است. مهم ترین منابع کتاب پس از قرآن کریم عبارتند از: الجامع لأحکام القرآن ابوعبدالله محمد بن احمد انصاری قرطبی ، فتح الباری بشرح صحیح البخاری ابن حجر عسقلانی ، علم الأجنة فی ضوء القرآن الکریم گروه نویسندگان، أسرار خلق الإنسان یا العجائب فی الصلب و الترائب داود سلمان سعدی، خلق الإنسان دراسة علمیة و قرآنیة عبدالفتاح محمد طیره، أطوار الخلق فی تاریخ الإنسان احمد شوقی، خلق الإنسان بین الطب و القرآن محمد علی البار، حیاة آدم محمود شلبی، فن الولادة فی مصر القدیمة محمد فیاض و....
نویسنده در مقدمه می گوید علت نگارش این کتاب این بود که من در تک تک لحظاتِ بیش از نیم قرن سابقه پزشکی ام در امور زنان و زایمان، اعجاز قدرت خدا در خلقت انسان را مشاهده می کردم و سیر نطفه به علقه و مضغه و... تا تکمیل خلقت انسان را می دیدم. در تمام این موارد زبان به حمد الهی می گشودم و در پیشگاهش خضوع می کردم، تااینکه به ذهنم آمد شیرینی حس درک خلقت انسان را با سایرین به مشارکت بگذارم، بلکه این امر ایمان آنان را ژرف تر و اعتقادشان به عظمت خالق را راسخ تر کند.
وی در مقدمه با اشاره به معنی خلق (ایجاد از عدم) می نویسد: قرآن کریم در سوره انسان فرموده: «هَلْ أَتَی عَلَی الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یکن شَیئًا مَّذْکورًا» (الإنسان: ١)؛ «آیا زمانی طولانی بر انسان گذشت که چیز قابل ذکری نبود»؟! زیبایی و دقت تعبیر این آیه در این است که نفرمود: «لم یکن شیئا» و قید «مذکورا» را هم برای آن آورد؛ یعنی پیش از این هم انسان چیزی بود، ولی چیز قابل ذکر و مهمی نبود و این از موارد بلاغت در بیان است.
نویسنده در فصل اول درباره شروع خلقت هستی و آدم و حوا بحث می کند. وی روایتی را از ابوهریره ذکر می کند که خلقت جهان را در هفت روز شرح می دهد؛ شش روز اول برای سایر موجودات و روز هفتم (جمعه) برای خلقت انسان. او روایتی از پیامبر(ص) در فضیلت روز جمعه می آورد. سپس درباره خلیفة اللهی انسان در زمین صحبت کرده و آیه 172 و 173 سوره اعراف مبنی بر اقرار گرفتن از بنی آدم بر ربوبیت خدا را ذکر می کند و پس از آن خلقت آدم و حوا را به ترتیب و با فاصله زمانی بیان می دارد و نکاتی را در این باره گوشزد می کند.
او می گوید: حوا از بخشی از آدم و برای انس گرفتن با او و تنها نبودنش خلق شد و نیازی نبود که او نیز مثل آدم از خاک آفریده شده باشد. آیات و روایات نیز بر این امر دلالت دارند. سپس خلقت آدم از خاک را تشریح می کند و جدول میزان مواد معدنی در خاک مورد نیاز کشاورزی و بدن انسان را ارائه می نماید. سپس از اینکه آدم در کجا خلق شد و بهشت وی در کجا بود صحبت می کند.
wikinoor: إعجاز_آیات_القرآن_فی_بیان_خلق_الإنسان