افزایش طول تاج ( جراحیCL ) ( انگلیسی: Crown Lengthening ) نوعی از جراحی های لثه در دهان و دندان می باشد که طی آن طول تاج دندان را با شکافتن، به پایین کشیدن یا برداشتن بافت لثه ای و تراشیدن بافت استخوانی اطراف آن افزایش می دهند تا انجام ادامهٔ درمان بر روی دندان امکان پذیر گردد. این عمل بعضاً با عنوان کلی تر جراحی لثه نیز شناخته می شود.
گاه طول دندان طبیعی است ولی سطح زیادی از آن توسط بافت نرم لثه پوشانیده شده و در نتیجه ظاهری نازیبا به خود گرفته است و یا در اتر تراشیدن مککر قسمت های پوسیده دندان تاج دندان از بین رفته است. در این حالت پریودنتیست با برداشتن نسج اضافه و شکل دادن به بافت استخوانی اطراف، میزان بیشتری از سطح دندان را نمایان ساخته و ظاهری زیبا به آن می بخشد.
لثه ها برای عملکرد صحیح و حفاظت دندان در برابر گیرافتادن ذرات مواد غذایی در فضای بین دندان و لثه نیازمند این هستند که دست کم دو میلی متر از سطح دندان را در اختیار داشته باشند در غیر این صورت لثه به دندان نچسبیده و باقی ماندن ذرات غذا در این ناحیه به پوسیدگی دندان و بیماری های لثه منجر خواهد شد.
ممکن است دندان در اثر شکستگی یا پوسیدگی تمام یا بخشی از تاج خود را از دست داده و کار ترمیم آن را با مشکل مواجه سازد. در این حالت با انجام جراحیِ افزایش طول تاج، حفظ دندان ممکن شده و امکان گذاشتن پروتز بر روی آن امکانپذیر می گردد.
عرض بیولوژیک ( انگلیسی: Biologic Width ) یا پهنای بیولوژیک عبارت است از بافت همبند لثه ای مجاور آلوئول و اپیتلیوم چسبنده که میانگین عرض آن در حالت سلامت ۲، ۰۴ میلی متر می باشد که ۱٫۰۷ میلی متر آن توسط الیاف پریودنتالی و حدود ۰، ۹۷ آن نیز توسط اپیتلیوم چسبنده اشغال شده است. رعایت این فاصله در هنگام ترمیم دندان آسیب دیده ضروری است در غیر این صورت امکان التهاب لثه و تحلیل رفتن بافت استخوانی آن منطقه وجود دارد.
استخوان آلوئولی که دندانی را در برگرفته است به طور طبیعی دندان مجاور آن را نیز حفاظت می کند و برداشتن غیراصولی آن می تواند لق شدگی دندان ( ها ) ی مجاور آن را سبب شود. نسبت طول به تاج ( انگلیسی: Crown to root Ratio ) میزان دندانی است که باید در بافت استخوانی وجود داشته و توسط آن احاطه گردد. در حالت طبیعی طول ریشهٔ دندان تقریباً دو برابر طول تاج آن می باشد و این میزان برای جلوگیری از لق شدگی دندان در برابر فشارهای معمول عمودی و افقی وارد بر آن کافی است. با برداشته شدن مقداری از استخوان نگهدارنده، از طول ریشه ها نیز کاسته شده و بر طول تاج دندان افزوده می شود و قابلیت نگهدارندگی ریشه ها در این حالت کاهش می یابد. به طور مثال هر میلی متر بریدن استخوان به یک میلیمیتر کاهش بافت نگهدارنده و یک میلی متر افزایش سطحی که باید نگهداری شود می انجامد. کمترین میزان قابل قبول برای نسبت طول به تاج ۱:۱ است و اگر از این حداقل نسبت پایین تر رفته شود امکان لق شدگی و از دست رفتن دندان وجود دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاه طول دندان طبیعی است ولی سطح زیادی از آن توسط بافت نرم لثه پوشانیده شده و در نتیجه ظاهری نازیبا به خود گرفته است و یا در اتر تراشیدن مککر قسمت های پوسیده دندان تاج دندان از بین رفته است. در این حالت پریودنتیست با برداشتن نسج اضافه و شکل دادن به بافت استخوانی اطراف، میزان بیشتری از سطح دندان را نمایان ساخته و ظاهری زیبا به آن می بخشد.
لثه ها برای عملکرد صحیح و حفاظت دندان در برابر گیرافتادن ذرات مواد غذایی در فضای بین دندان و لثه نیازمند این هستند که دست کم دو میلی متر از سطح دندان را در اختیار داشته باشند در غیر این صورت لثه به دندان نچسبیده و باقی ماندن ذرات غذا در این ناحیه به پوسیدگی دندان و بیماری های لثه منجر خواهد شد.
ممکن است دندان در اثر شکستگی یا پوسیدگی تمام یا بخشی از تاج خود را از دست داده و کار ترمیم آن را با مشکل مواجه سازد. در این حالت با انجام جراحیِ افزایش طول تاج، حفظ دندان ممکن شده و امکان گذاشتن پروتز بر روی آن امکانپذیر می گردد.
عرض بیولوژیک ( انگلیسی: Biologic Width ) یا پهنای بیولوژیک عبارت است از بافت همبند لثه ای مجاور آلوئول و اپیتلیوم چسبنده که میانگین عرض آن در حالت سلامت ۲، ۰۴ میلی متر می باشد که ۱٫۰۷ میلی متر آن توسط الیاف پریودنتالی و حدود ۰، ۹۷ آن نیز توسط اپیتلیوم چسبنده اشغال شده است. رعایت این فاصله در هنگام ترمیم دندان آسیب دیده ضروری است در غیر این صورت امکان التهاب لثه و تحلیل رفتن بافت استخوانی آن منطقه وجود دارد.
استخوان آلوئولی که دندانی را در برگرفته است به طور طبیعی دندان مجاور آن را نیز حفاظت می کند و برداشتن غیراصولی آن می تواند لق شدگی دندان ( ها ) ی مجاور آن را سبب شود. نسبت طول به تاج ( انگلیسی: Crown to root Ratio ) میزان دندانی است که باید در بافت استخوانی وجود داشته و توسط آن احاطه گردد. در حالت طبیعی طول ریشهٔ دندان تقریباً دو برابر طول تاج آن می باشد و این میزان برای جلوگیری از لق شدگی دندان در برابر فشارهای معمول عمودی و افقی وارد بر آن کافی است. با برداشته شدن مقداری از استخوان نگهدارنده، از طول ریشه ها نیز کاسته شده و بر طول تاج دندان افزوده می شود و قابلیت نگهدارندگی ریشه ها در این حالت کاهش می یابد. به طور مثال هر میلی متر بریدن استخوان به یک میلیمیتر کاهش بافت نگهدارنده و یک میلی متر افزایش سطحی که باید نگهداری شود می انجامد. کمترین میزان قابل قبول برای نسبت طول به تاج ۱:۱ است و اگر از این حداقل نسبت پایین تر رفته شود امکان لق شدگی و از دست رفتن دندان وجود دارد.
wiki: افزایش طول تاج