اقتصاد آرژانتین. آرژانتین از منابع طبیعی غنی، جمعیت باسواد با درصد بالا، بخش کشاورزی صادرات محور، و پایه صنعتی متنوع بهره می برد. کشور از لحاظ تاریخی دارای طبقه متوسط فراوانی در مقایسه با دیگر کشورهای آمریکای لاتین می باشد، اما این بخش از جمعیت در اثر سلسله ای از بحرانهای اقتصادی از بین رفته اند. امروز، درحالی که بخش مهمی از جمعیت هنوز از لحاظ مالی ثروتمند هستند، آن ها در موضعی از یک مقایسه حاد با میلیونها نفر از افرادی قرار می گیرند که شاهد آن هستند که قدرت خریدشان به شدت کاهش یافته است. از سال ۲۰۰۲ به بعد، بهبود در وضعیت بخش های فقیرتر و نیز یک بازگشت عمده در طبقه متوسط جامعه پدید آمده است.
از اواخر دهه ۱۹۷۰ تاکنون، کشور استقراض عمومی را گردآوری نموده و به عوارض یک تورم بالا مبتلا شده است. در سال۱۹۹۱، دولت نرخ مبادله تثبیت شده پزو را با دلار آمریکا تعیین نموده و رشد پایه پولی را محدود ساخت. سپس دولت به هموارسازی مسیر تجارت آزاد| ازادسازی تجارت، قانون زدایی، و خصوصی سازی پرداخت. تورم کاهش یافت و تولید ناخالص ملی رشد نمود، اما شوکهای خارجی و ناتوانیهای سیستم منافع حاصل را کاهش داد، و موجب شد تا از سال ۱۹۹۵ و تا فروپاشی در سال ۲۰۰۱، نتیجه آن تلاشها دراثر حرکتی آرام متلاشی شود.
تا سال ۲۰۰۲، آرژانتین در پرداخت قروض خود نکول کرده بود، تولید ناخالص ملی آن کاهش یافته بود، بیکاری به بیش از %۲۵ رسیده بود، و پس از کاهش ارزش و نرخ شناور شده، پزو دچار مستهلک شده تا میزان %۷۵ شده بود. اما، کنترل دقیق هزینه و مالیات های سنگین بر صادرات روبه رشد کنونی به کشور ابزاری را جهت بازیابی منابع و هدایت سیاست پولی اعطا نمود.
در سال۲۰۰۳، سیاست های جایگزینی واردات و صادرات فزاینده با تورم پایینتر و اقدامات اقتصادی گسترده همراه شد و جهش را در تولید ناخالص ملی هدف گرفت. این سیاست در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ نیز با ایجاد میلیونها شغل و تشویق به مصرف تولید داخلی تکرار شد. فرار سرمایه کاهش یافت، و سرمایه گذاری خارجی به آرامی بازگشت. تزریق ارز خارجی از صادرات یک مازاد تجاری هنگفت ایجاد نمود. بانک مرکزی مجبور شد تا دلارها را از بازار بخرد، و و امروز نیز در مواقع مختلف به آن ادامه می دهد تا آن ها را به عنوان ذخایر ارزی| ذخایر گردآوری نماید. این کار موجب می شود تا به طور عمده از ارزش یافتن پزوی آرژانتین جلوگیری شده و مانع رقابت پذیری آن شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز اواخر دهه ۱۹۷۰ تاکنون، کشور استقراض عمومی را گردآوری نموده و به عوارض یک تورم بالا مبتلا شده است. در سال۱۹۹۱، دولت نرخ مبادله تثبیت شده پزو را با دلار آمریکا تعیین نموده و رشد پایه پولی را محدود ساخت. سپس دولت به هموارسازی مسیر تجارت آزاد| ازادسازی تجارت، قانون زدایی، و خصوصی سازی پرداخت. تورم کاهش یافت و تولید ناخالص ملی رشد نمود، اما شوکهای خارجی و ناتوانیهای سیستم منافع حاصل را کاهش داد، و موجب شد تا از سال ۱۹۹۵ و تا فروپاشی در سال ۲۰۰۱، نتیجه آن تلاشها دراثر حرکتی آرام متلاشی شود.
تا سال ۲۰۰۲، آرژانتین در پرداخت قروض خود نکول کرده بود، تولید ناخالص ملی آن کاهش یافته بود، بیکاری به بیش از %۲۵ رسیده بود، و پس از کاهش ارزش و نرخ شناور شده، پزو دچار مستهلک شده تا میزان %۷۵ شده بود. اما، کنترل دقیق هزینه و مالیات های سنگین بر صادرات روبه رشد کنونی به کشور ابزاری را جهت بازیابی منابع و هدایت سیاست پولی اعطا نمود.
در سال۲۰۰۳، سیاست های جایگزینی واردات و صادرات فزاینده با تورم پایینتر و اقدامات اقتصادی گسترده همراه شد و جهش را در تولید ناخالص ملی هدف گرفت. این سیاست در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ نیز با ایجاد میلیونها شغل و تشویق به مصرف تولید داخلی تکرار شد. فرار سرمایه کاهش یافت، و سرمایه گذاری خارجی به آرامی بازگشت. تزریق ارز خارجی از صادرات یک مازاد تجاری هنگفت ایجاد نمود. بانک مرکزی مجبور شد تا دلارها را از بازار بخرد، و و امروز نیز در مواقع مختلف به آن ادامه می دهد تا آن ها را به عنوان ذخایر ارزی| ذخایر گردآوری نماید. این کار موجب می شود تا به طور عمده از ارزش یافتن پزوی آرژانتین جلوگیری شده و مانع رقابت پذیری آن شود.
wiki: اقتصاد آرژانتین