[ویکی فقه] الفاظ کنایه، الفاظ غیر آشکار در مقصود متکلم و محتاج قرینه است.
الفاظ کنایه، مقابل الفاظ صریح می باشد و به الفاظی گفته می شود که معنای اراده شده از سوی متکلم در آنها، مستتر و پنهان می باشد؛ یعنی معنای مراد به جز با آوردن قرینه شناخته نمی شود، چه لفظ کنایه در معنای مراد، حقیقت باشد و چه مجاز، مانند آن که گفته شود: «فلان کثیر الرماد» و اراده جود و سخاوت او شود.
نکته
این اصطلاح، نزد اصولی های اهل سنت عام تر از «کنایه» در اصطلاح دانشمندان علم بیان است، زیرا شامل حقیقت و مجاز ، هر دو، می شود.
الفاظ کنایه، مقابل الفاظ صریح می باشد و به الفاظی گفته می شود که معنای اراده شده از سوی متکلم در آنها، مستتر و پنهان می باشد؛ یعنی معنای مراد به جز با آوردن قرینه شناخته نمی شود، چه لفظ کنایه در معنای مراد، حقیقت باشد و چه مجاز، مانند آن که گفته شود: «فلان کثیر الرماد» و اراده جود و سخاوت او شود.
نکته
این اصطلاح، نزد اصولی های اهل سنت عام تر از «کنایه» در اصطلاح دانشمندان علم بیان است، زیرا شامل حقیقت و مجاز ، هر دو، می شود.
wikifeqh: الفاظ_کنایه