سِر الکساندر فلمینگ ( انگلیسی: Sir Alexander Fleming؛ ۶ اوت ۱۸۸۱ – ۱۱ مارس ۱۹۵۵ ) پزشک و میکروبیولوژیست اسکاتلندی بود. او بیشتر بخاطر کشف آنزیم لیزوزیم در ۱۹۲۳ و اولین آنتی بیوتیک مؤثر جهان یعنی بنزیل پنی سیلین از کپک پنسیلیون روبنس در ۱۹۲۸ شناخته شده است. او در سال ۱۹۴۵ به همراه هاوارد فلری و ارنست چین موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی شد. [ ۱] فلمینگ مقالات بسیاری در زمینه باکتری شناسی، ایمنی شناسی و شیمی درمانی نوشته است.
فلمینگ به پاس موفقیت های علمیش در سال ۱۹۴۴ به نشان شوالیه مفتخر شد. در ۱۹۹۹ به عنوان یکی از ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم در مجله تایمز و در نظر سنجی تلویزیونی بی بی سی به عنوان یکی از ۱۰۰ بریتانیایی کبیر انتخاب شد. او همچنین در نظرسنجی که توسط کانال تلویزیونی اس تی وی برگزار شد به عنوان سومین اسکاتلندی بزرگ پشت سر ویلیام والاس و رابرت برنز قرار گرفت.
الکساندر فلمینگ در سال ۱۸۸۱ در دارول اسکاتلند زاده شد. وی از مدرسهٔ پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینهٔ ایمنی شناسی و مصونیت ها پرداخت. سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد ضدعفونی کننده خیلی بیش از آنکه میکروبها را از پای درآورند سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را «لیزوزیم» نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود دارد، به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد ولی در برابر میکرب های خاصّی که به انسان آسیب می رساند بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
در ۲۸ سپتامبر سال ۱۹۲۸ فلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. [ ۲] یکی از ظروف حاوی کشت باکتری «استافیلوکوک» در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه برخی قسمت های آن از کپک پوشیده شده. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت هایی که در نتیجه برخی قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است باکتری به کلّی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوک است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری مضر برای انسان جلوگیری می کند. این ماده که فلمینگ آن را به خاطر عامل تولیدکنندهٔ آن ( پنی سیلیوم نوتانیوم ) پنی سیلین نامید، برای انسان و حیوان زیان آور نبود. حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد؛ ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. امّا به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففلمینگ به پاس موفقیت های علمیش در سال ۱۹۴۴ به نشان شوالیه مفتخر شد. در ۱۹۹۹ به عنوان یکی از ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم در مجله تایمز و در نظر سنجی تلویزیونی بی بی سی به عنوان یکی از ۱۰۰ بریتانیایی کبیر انتخاب شد. او همچنین در نظرسنجی که توسط کانال تلویزیونی اس تی وی برگزار شد به عنوان سومین اسکاتلندی بزرگ پشت سر ویلیام والاس و رابرت برنز قرار گرفت.
الکساندر فلمینگ در سال ۱۸۸۱ در دارول اسکاتلند زاده شد. وی از مدرسهٔ پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینهٔ ایمنی شناسی و مصونیت ها پرداخت. سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد ضدعفونی کننده خیلی بیش از آنکه میکروبها را از پای درآورند سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را «لیزوزیم» نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود دارد، به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد ولی در برابر میکرب های خاصّی که به انسان آسیب می رساند بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
در ۲۸ سپتامبر سال ۱۹۲۸ فلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. [ ۲] یکی از ظروف حاوی کشت باکتری «استافیلوکوک» در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه برخی قسمت های آن از کپک پوشیده شده. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت هایی که در نتیجه برخی قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است باکتری به کلّی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوک است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری مضر برای انسان جلوگیری می کند. این ماده که فلمینگ آن را به خاطر عامل تولیدکنندهٔ آن ( پنی سیلیوم نوتانیوم ) پنی سیلین نامید، برای انسان و حیوان زیان آور نبود. حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد؛ ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. امّا به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
wiki: الکساندر فلمینگ