[ویکی نور] دکتر سید حسن امامی در سال 1281ش در تهران به دنیا آمد. پدرش امام جمعه و جماعت بود. وی پس از تحصیلات مقدماتی، در مدرسه پروکیمنیاژ که توسط روسها اداره می شد، برای فراگیری علوم فقهی و دینی، ادبیات عرب، منطق و سایر علوم، به حوزه علمیه نجف اشرف رفت و به درجه اجتهاد نائل شد. پس از مدتی به منظور فراگیری علم حقوق نوین، به سوئیس رفت (1307). پس از پنج سال اقامت و تحصیل در رشته حقوق خصوصی در دانشکده حقوق دانشگاه لوزان، در سال 1312 با ارائه رساله خود با عنوان «اساس قضائی مهر در فقه شیعه اسلامی» موفق به اخذ درجه دکترای حقوق شد.
در سال 1313 به ایران بازگشت و در مدرسه عالی حقوق و دانشکده معقول و منقول، به تدریس تاریخ حقوق و حقوق اسلام پرداخت. در سال 1317 در تشکیلات دادگستری نوین به شغل قضائی منصوب شد. در سال 1323 ریاست کل دادگاه های شهرستان تهران را برعهده گرفت و در سال 1317 در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، به تدریس حقوق ثبت اسناد و اصول محاکمات حقوقی در مقاطع مختلف پرداخت. در سال 1336 دروس حقوق مدنی و شرح قانون مدنی، به درخواست دانشجویان که به کتاب های مدون حقوق مدنی دسترسی نداشتند، برای تهیه کتابی در این زمینه، به لوزان سوئیس سفر کرد. با فراغتی که در این سفر به دست آورد، شش جلد کتاب حقوق مدنی را بر اساس یادداشت ها، جزوه ها، کتاب های فقهی و حقوقی و منابع دیگر به رشته تحریر درآورد. این کتاب ها تاکنون بارها تجدید چاپ شده و هنوز هم یکی از اصلی ترین مراجع و منابع تدریس، مطالعه و تحقیق در دروس دانشگاهی حقق مدنی و دوره های کاربردی حقوق (کارآموزی وکالت دادگستری، مشاوره حقوقی و قضاوت) به شمار می آید.
وی پس از سال ها تدریس و ریاست گروه حقوق خصوصی و اسلامی دانشکده حقوق و علوم سیاسی و انتخاب شدن به عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران در سال 1346، به درخواست خود بازنشسته شد (1347) اما گاهی در دانشکده حقوق دانشگاه ملی سابق (شهید بهشتی کنونی) تدریس می کرد.
ایشان در سال 1358 پس از سال ها تلاش و ممارست در عرصه آموزش حقوق به ویژه حقوق مدنی ایران، بر اثر بیماری سرطان و در حالی که ماه های آخر عمر قادر به تکلم نبود و در اغما به سر می برد، چشم از جهان فروبست. پیکر این عالم برجسته و چهره ماندگار حقوق ایران، در سوئیس به خاک سپرده شده است.
مبارکیان، عباس، «چهره ها در تاریخچه نظام آموزش عالی حقوق و عدلیه نوین»، ناشر: پیدایش، چاپ اول تابستان.
در سال 1313 به ایران بازگشت و در مدرسه عالی حقوق و دانشکده معقول و منقول، به تدریس تاریخ حقوق و حقوق اسلام پرداخت. در سال 1317 در تشکیلات دادگستری نوین به شغل قضائی منصوب شد. در سال 1323 ریاست کل دادگاه های شهرستان تهران را برعهده گرفت و در سال 1317 در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، به تدریس حقوق ثبت اسناد و اصول محاکمات حقوقی در مقاطع مختلف پرداخت. در سال 1336 دروس حقوق مدنی و شرح قانون مدنی، به درخواست دانشجویان که به کتاب های مدون حقوق مدنی دسترسی نداشتند، برای تهیه کتابی در این زمینه، به لوزان سوئیس سفر کرد. با فراغتی که در این سفر به دست آورد، شش جلد کتاب حقوق مدنی را بر اساس یادداشت ها، جزوه ها، کتاب های فقهی و حقوقی و منابع دیگر به رشته تحریر درآورد. این کتاب ها تاکنون بارها تجدید چاپ شده و هنوز هم یکی از اصلی ترین مراجع و منابع تدریس، مطالعه و تحقیق در دروس دانشگاهی حقق مدنی و دوره های کاربردی حقوق (کارآموزی وکالت دادگستری، مشاوره حقوقی و قضاوت) به شمار می آید.
وی پس از سال ها تدریس و ریاست گروه حقوق خصوصی و اسلامی دانشکده حقوق و علوم سیاسی و انتخاب شدن به عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران در سال 1346، به درخواست خود بازنشسته شد (1347) اما گاهی در دانشکده حقوق دانشگاه ملی سابق (شهید بهشتی کنونی) تدریس می کرد.
ایشان در سال 1358 پس از سال ها تلاش و ممارست در عرصه آموزش حقوق به ویژه حقوق مدنی ایران، بر اثر بیماری سرطان و در حالی که ماه های آخر عمر قادر به تکلم نبود و در اغما به سر می برد، چشم از جهان فروبست. پیکر این عالم برجسته و چهره ماندگار حقوق ایران، در سوئیس به خاک سپرده شده است.
مبارکیان، عباس، «چهره ها در تاریخچه نظام آموزش عالی حقوق و عدلیه نوین»، ناشر: پیدایش، چاپ اول تابستان.
wikinoor: امامی،_حسن