امامی خوانساری محمد

[ویکی نور] شیخ محمّد امامی نجفی خوانساری در شب جمعه ماه رجب 1312ق در نجف اشرف و در خاندان علم و فضیلت و تقوا دیده به جهان گشود.
پدرش مرحوم آیت الله ملاّ محمّد علی نجفی خوانساری، از علمای بزرگ روزگار بود که در شب جمعه، لیلة الرغائب، سوم رجب 1332 وفات یافت و در صحن مطهر امیر مؤمنان(ع) مدفون گردید. والده ایشان نیز زنی پارسا، عالمه و عابده بود که هاجر خاتون نام داشت و در صحن شریف امیر مؤمنان(ع)، زیر ناودان طلا مدفون است.
جدّ مادری وی، علاّمه میرزا احمد کاشانی، معروف به فیضی بود که در فقه و اصول تألیفاتی داشت و به سال 1286ق در نجف اشرف رحلت کرد. او از نوادگان محقّق شهیر ملا محسن فیض کاشانی(ره) بود و به افتخار شاگردی علاّمه شیخ مرتضی انصاری(ره) نیز نائل آمد.
محمد پس از فراگیری مقدمات، به منظور احاطه بر علوم عقلی و نقلی در محضر اساتید نامداری حضور یافت. وی بخشی از جلد پنجم کتاب شرح لمعه و اندکی از رسائل مرحوم شیخ انصاری را در محضر پدر بزرگوارش فراگرفت و بخشی از کتاب قوانین را نیز در محضر عالم وارسته، حاج شیخ علی قمی آموخت. همچنین برای فراگیری کتاب جامع السعادات مرحوم نراقی، صبح ها پس از ادای فریضه دقایقی را به حضور ایشان مشرف می شد و از علم وافر و انفاس قدسیه آن بزرگوار بهره می گرفت. از دیگر اساتید ایشان آیت الله سید حسین اشکوری (متوفای 1349ق) بود که وی مکاسب را نزد آن مرحوم فراگرفت.
او با بهره مندی از ذهن خلاق، هوش سرشار و درک عمیق خود توانست مراتب ترقی علمی را به سرعت طی کند و به مقام استادی نائل گردد، چندان که در سنّ 16 سالگی تدریس شرح لمعه را آغاز کرد، حال آن که خود در مقام آموختن، تنها صفحاتی معدود از آن را نزد استاد فراگرفته بود. در ادامه، رسائل، مکاسب و کفایة را نیز در روزگار جوانی به نحو احسن تدریس نمود و در وادی حکمت و کلام نیز بی آنکه در محضر استادی زانو زده باشد، اسفار و شرح منظومه مرحوم سبزواری و شرح تجرید را تدریس می کرد. مدت دو سال نیز دروس خارج فقه و اصول را در محضر آیت الله میرزا محمّد نائینی فراگرفت و از جانب ایشان به کسب اجازه اجتهاد نائل گشت.