امر قدسی

در این خصوص است. ابراهیم پس از فائق آمدن بر تمامی وسوسه ها و علائق خویش، آماده اجرای فرمان می گردد . فرزند را می بندد و کارد را بر گلوی
او می کشد، اما کارد نمی برد، بار دیگر می کشد، باز نمی برد، بار سوم محکم تر می کشد اما کارد باز هم نمی برد. ابراهیم کارد را بر زمین میزند، لبه کارد بر سنگی فرود می آید، سنگ تکه می شود. چگونه است که نمی بُری؟این نیز امر قدسی دیگری است خطاب به کارد برای نبریدن. یعنی امر قدسی در میان امر قدسی دیگر. ابراهیم مستأصل مانده است، نکند نبریدن کارد را به پای من بنویسند و بگویند که من فرمان را عمداً اجرا نکرده ام!اما من چه کنم؟
باز کارد را از زمین بر میدارد، تیغه کارد را تیز کرده بود، آخر چگونه است که نمی برد؟
اینجا کران پایانی امر قدسی فرا میرسد. گوسفند و یا قوچ یا بزی را به ابراهیم می سپارند تا قربانی کند. قربانی ابراهیم پذیرفته شد. هدف این بود تا
اوج ایمان ابراهیم به نمایش در آید. اوج عبودیت و بندگی ابراهیم به اثبات رسید. پس به نوعی می توان گفت معنای امر قدسی را هدف آن تبیین می کند.