امکان وحی

[ویکی فقه] امکان نزول وحی از عالم روحانی همواره مورد توجه افراد بشر بوده است. در این مجال این موضوع را از دیدگاه روشنفکران، فلاسفه و قرآن بررسی می کنیم.
وحی در واقع نوعی برقراری رابطه میان ملأ اعلی و ماده سفلی است و از همین رو این پرسش مطرح شده است که چگونه این رابطه برقرار می شود، در حالی که سنخیت (همتایی و تناسب) بین رابط و مربوط شرط است؟به علاوه صعود و نزول و مقابله مستلزم تحیز (جهت داشتن) است، حال آن که جهان ورای ماده دارای تجرد محض (عاری از صفات جسمانی) است.
نظر روشنفکران غرب زده
برخی روشنفکران غرب زده که به اصطلاح گرایش دینی پیدا کرده اند، با نگاهی نو به پدیده وحی می گویند:آن چه پیامبران با نام وحی عرضه کرده اند، انعکاس افکار درونی آنان است. پیامبران مردانی خیراندیش و اصلاح طلب بوده اند که خیراندیشی درونشان به صورت وحی و گاه به صورت ملک تجسم یافته و گمان برده اند که از جایگاهی دیگر بر آنان الهام شده است و بدین سبب برخی نادرستی ها که در گفته ها و نوشته های آنان یافت می شود، بدیهی و طبیعی است، زیرا ساختار فکری و اندیشه چنین مردانی مولود محیط و جو حاکم بر افکار و عقاید مردم آن زمان است. از همین رو در گفتارشان برخی باورهای زمان خویش را آورده اند که سپس نادرستی آن ثابت شده است وگرنه خداوند، اعلی و اشرف از آن است که نادرستی هایی در سخنش یافت شود.
نقد نظریه روشنفکران
ارائه اینگونه تفسیر از جایگاه پیامبران الهی در واقع انکار نبوت است، و گویای این است که ارائه کنندگان این تفاسیر، یا پیامبران را افرادی ساده لوح فرض کرده اند که واقعیت را از تخیلات تشخیص نداده اند، یا آنان را حیله گر و دروغ گو پنداشته اند در حالی که درستی و صداقت، بزرگی و جلالت شأن انبیا بر همگان روشن است.این روشنفکران دچار دو اشتباه شده اند:
← دو اشتباه روشنفکری
...