اهل سنت

[ویکی فقه] اهل سنت اصطلاحی است در علم ملل و نحل که بر گروهی از مسلمانان اطلاق می شود.
اصطلاح «اهل سنّت» از دو واژه «اهل» و «سنت» ترکیب یافته است.«اهل» در لغت به معنای گروهی است که در امری از امور با هم شریک باشند مانند: «اهل بیت» که در پیوندخانوادگی، و «اهل اسلام» که در عقیده قلبی، شریک یکدیگرند.
معنای لغوی سنت
«سنّت» در لغت به راه و روش نیکو و پسندیده گفته می شود. (سُنّة اللّه فِی الّذین خَلو مِنْ قَبْل)؛ این سنت خداوند در اقوام پیشین است «طریقه الهی درباره کسانی که پیشتر بوده اند» و گاهی این واژه درباره مطلق راه و روش به کار می رود، هر چند پسندیده نباشد چنان که در حدیثی آمده:«ومن سنّ سنّة سیئة کان علیه وزرها ووزر من عمل بها» هر کس راه و روش بدی از خود به یادگار گذارد، علاوه بر گناه عمل خویش، در گناه عاملان به آن نیز، شریک می باشد.
کاربرد سنت میان علما
«سنت» در میان علما، دو کاربرد دارد: یکی سنّت به معنای گفتار و کردار و سکوت پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم در هر عملی که انجام می گیرد، و مقصود از گفتار، امر و نهی الزامی و غیر الزامی اوست، و امر و نهی الزامی را، وجوب و حرمت، وغیر الزامی از هر دو را، ندب و کراهت می نامند» دیگری «سنت» در مقابل «بدعت» است. عمل و کاری که قابل استناد به شریعت باشد، «سنت» و خلاف آن «بدعت» است چنان که امام علی (علیه السلام) فرموده است: «أحْیوا السنّة وأماتُوا البدعَة» : آنان سنت را زنده کرده و بدعت را میرانده اند.
تاریخ پیدایش اصطلاح اهل سنت
...

[ویکی اهل البیت] واژه سُنّی از لحاظ لغت منسوب به «سنت» است، و سنت به عملی گفته می شود که منطبق بر سنت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله باشد و از این رو در مقابل «بدعت» قرار می گیرد.
و در اصطلاح به یکی از دو فرقه بزرگ از مسلمانان گفته می شود که اکثریت مسلمانان را در بر می گیرد. در مقابل شیعه که اقلیت را تشکیل می دهند. اختلاف اصلی این دو فرقه بر سر مسئله جانشینی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و مسئله امامت است.اساس پیدایش این عنوان به صورت تسمیه گروهی از مسلمانان در قرنهای دوم و سوم هجری بود که مکتب متکلمین اسلامی مانند اشاعره و معتزله و جبریه و قدریه و مانند اینها بنیان شد، که جمعی از فقها و محدثین آن عصر به عنوان استنکار از آن گروهها گفتند: ما جز سنت رسول خدا صلی الله علیه و آله چیزی را به نام اسلام نمی شناسیم، که فرمود: «علیکم بسنتی و سنة خلفائی» و نیز فرمود: «فمن لم یعمل بسنتی فلیس منی». اما پس از گذشت زمان و گرایش اکثر مسلمانان به این مکاتب، این نام در مقابل نام شیعی شناخته شد
اهل سنت معتقدند محمد صلی الله علیه و آله، پیامبر اسلام، پس از خود جانشینی تعیین ننموده است و بعد از پیامبر مردم می توانند با تشکیل شورا جانشین و خلیفه پیامبر را انتخاب نمایند. در مقابل شیعیان معتقدند پیامبر اکرم جامعه اسلامی را بدون تعیین رهبر رها نکرده است و بعد از خود علی ابن ابی طالب را به فرمان خدا عنوان خلیفه برگزیده است.از این رو پس از درگذشت پیامبر صلی الله علیه و آله، نخست با تشکیل شورا در سقیفه بنی ساعده، طبق سنت شورا و بیعت، ابوبکر را که از صحابه (یاران) بود برای خلافت بعد از رسول خدا صلی الله علیه و آله انتخاب کردند. البته ابوبکر بعد از خود به این مبنا عمل نکرد و به صلاحدید خود عمر را به جانشینی خود انتخاب کرد. عمر نیز بعد از ابوبکر به هیچکدام از این دو روش عمل نکرد و شورایی 6 نفره تشکیل داد تا یکی را از میان خود به خلافت انتخاب نمایند.
اهل سنت در مسایل فقهی، ابتدا قرآن و سپس احادیث پیامبر و بعد از آن احادیث معتبر صحابه و اجماع را مورد استفاده قرار می دهند.
اشعری و ماتریدی دو مکتب اعتقادی اصلی اهل سنت هستند. و از لحاظ فقهی اهل سنت به مذاهب زیر تقسیم میگردد:
نزد اهل سنت شش مجموعه حدیث به نام «صحاح سته» مستند و معتبر است که شروح متعدد بر آنها نوشته شده و ملاک احکام و فتوای فقهای ایشان می باشد: