اورخان یکم یا اورهان یکم معروف به اورخان غازی یا اورخان بیگ پسر عثمان یکم و نوه ارطغرل، دومین حاکم بیگ نشین عثمانی بود که بین سال های ۱۳۲۴ تا ۱۳۶۲ میلادی حکومت کرد.
اورخان با ضرب سکه و خواندن خطبه های نماز جمعه به نام خود، خلافتش را اعلام نمود. اورخان پس از رسیدن به سلطنت به سوی دریای مرمره حرکت کرد و با آندرونیکوس سوم، امپراتور بیزانس وارد جنگ شد. در این جنگ سپاه بیزانس در نبرد پلکانون، که نخستین تقابل عمده مستقیم بین طرفین بود، شکست خورد. اورخان سپس بخش عمده شبه جزیره نباره و سواحل خلیج نیکومدیا را تا یالووا در جنوب که شهرهای گبزه و اسکی شهر را شامل می شدند، تسخیر کرد و نیقیه را در سال ۱۳۳۱ میلادی، محاصره و تصرف نمود.
اورخان سرزمین های باقی مانده بیزانس در شمال غرب آناتولی را به زیر سلطه خود درآورد که مهم ترین آن ها تصرف نیکومدیا ( ازمیت کنونی ) در سال ۱۳۳۷ میلادی و استیلا بر سکوتاری در سال ۱۳۳۸ بود. اورهان همچنین با تسلط بر قلمرو عمرخان در حوالی گوینوق در دریای مرمره و همچنین بر تمامی امیرنشین قراسی در غرب موقعیت خود را تحکیم کرد.
اورخان حوالی سال ۱۲۸۱ میلادی به عنوان اولین پسر عثمان یکم در سوگوت چشم به جهان گشود. گفته می شود نام او توسط ارطغرل، پدربزرگش برگزیده شد. دوران کودکی و سال های اولیه بلوغ او چندان روشن نیست اما آنچه که معلوم است قرابت زیاد او به پدرش بود. برخی منابع از حکمرانی او در سن بیست سالگی بر بخش کوچکی از متصرفات پدر سخن به میان آورده اند.
در سال ۱۳۲۳ یا ۱۳۲۴ میلادی ( ۷۲۶ هجری ) عثمان در بستر مرگ زمین گیر شد. اورخان فرزند ارشد وی همراه ۶ تن از بزرگان هم رزم عثمان بر بالین وی حاضر شدند. عثمان که مردی دین دار و علاقه مند به عرفان بود در حضور این افراد به اورخان وصیت کرد از شریعت اسلام دفاع و به عدل با مردم رفتار کند. او سپس وصیت کرد بعد از مرگش جسدش را به شهر تازه فتح شده بورسا منتقل و آنجا دفن کنند. اندکی بعد با درگذشت عثمان، اورخان قدرت را به دست گرفت و به روایت تاریخ نگاران عثمانی قصد داشت برادر ناتنی مورد علاقه خود علاءالدین را در حکومت شریک کند که او برای جلوگیری از تفرقه آن را نپذیرفت. اورخان از برادرش خواست دست کم مقام وزارت را عهده دار شود که مورد موافقت قرار گرفت.
علاءالدین سلطان را به خروج از سلطه و خراج گذاری سلاجقه ترغیب کرد. از آن پس دیگر خطبه و سکه به نام سلجوقیان زده نشد. برخی این تغییرات را مربوط به دوره عثمان دانسته اند درحالیکه اغلب آن را به سلطنت اورخان منتسب می کنند. او همچنین ارتشی دائمی پدیدآورد. تشکیل نیروهای ینی چری را نیز از اقدامات او دانسته اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاورخان با ضرب سکه و خواندن خطبه های نماز جمعه به نام خود، خلافتش را اعلام نمود. اورخان پس از رسیدن به سلطنت به سوی دریای مرمره حرکت کرد و با آندرونیکوس سوم، امپراتور بیزانس وارد جنگ شد. در این جنگ سپاه بیزانس در نبرد پلکانون، که نخستین تقابل عمده مستقیم بین طرفین بود، شکست خورد. اورخان سپس بخش عمده شبه جزیره نباره و سواحل خلیج نیکومدیا را تا یالووا در جنوب که شهرهای گبزه و اسکی شهر را شامل می شدند، تسخیر کرد و نیقیه را در سال ۱۳۳۱ میلادی، محاصره و تصرف نمود.
اورخان سرزمین های باقی مانده بیزانس در شمال غرب آناتولی را به زیر سلطه خود درآورد که مهم ترین آن ها تصرف نیکومدیا ( ازمیت کنونی ) در سال ۱۳۳۷ میلادی و استیلا بر سکوتاری در سال ۱۳۳۸ بود. اورهان همچنین با تسلط بر قلمرو عمرخان در حوالی گوینوق در دریای مرمره و همچنین بر تمامی امیرنشین قراسی در غرب موقعیت خود را تحکیم کرد.
اورخان حوالی سال ۱۲۸۱ میلادی به عنوان اولین پسر عثمان یکم در سوگوت چشم به جهان گشود. گفته می شود نام او توسط ارطغرل، پدربزرگش برگزیده شد. دوران کودکی و سال های اولیه بلوغ او چندان روشن نیست اما آنچه که معلوم است قرابت زیاد او به پدرش بود. برخی منابع از حکمرانی او در سن بیست سالگی بر بخش کوچکی از متصرفات پدر سخن به میان آورده اند.
در سال ۱۳۲۳ یا ۱۳۲۴ میلادی ( ۷۲۶ هجری ) عثمان در بستر مرگ زمین گیر شد. اورخان فرزند ارشد وی همراه ۶ تن از بزرگان هم رزم عثمان بر بالین وی حاضر شدند. عثمان که مردی دین دار و علاقه مند به عرفان بود در حضور این افراد به اورخان وصیت کرد از شریعت اسلام دفاع و به عدل با مردم رفتار کند. او سپس وصیت کرد بعد از مرگش جسدش را به شهر تازه فتح شده بورسا منتقل و آنجا دفن کنند. اندکی بعد با درگذشت عثمان، اورخان قدرت را به دست گرفت و به روایت تاریخ نگاران عثمانی قصد داشت برادر ناتنی مورد علاقه خود علاءالدین را در حکومت شریک کند که او برای جلوگیری از تفرقه آن را نپذیرفت. اورخان از برادرش خواست دست کم مقام وزارت را عهده دار شود که مورد موافقت قرار گرفت.
علاءالدین سلطان را به خروج از سلطه و خراج گذاری سلاجقه ترغیب کرد. از آن پس دیگر خطبه و سکه به نام سلجوقیان زده نشد. برخی این تغییرات را مربوط به دوره عثمان دانسته اند درحالیکه اغلب آن را به سلطنت اورخان منتسب می کنند. او همچنین ارتشی دائمی پدیدآورد. تشکیل نیروهای ینی چری را نیز از اقدامات او دانسته اند.
wiki: اورخان یکم