ایل پیران

پیشنهاد کاربران

ایل پیران نواحی شمال غرب
بخشی از ایل پیران که در آغاز قرن ۱۴ش در کردستان عراق زندگی می کردند، به ایران آمدند و بخشی از آن ها در جلگه لاهیجان ساکن شدند. ایل پیران ایران به ۴ طایفه به نام های موریک، سادات ( یا ساداتِ حسینی ) ، امین عشایری و قرنی احمدی تقسیم می شود پیران ها برآن اند که امین عشایری و قرنی احمدی هر دو از طایفه وسوسوار ( رئیس ایل ) بوده، و از آن منشعب شده اند. طایفه سادات حسینی در اصل جزو ایل پیران نبوده، و در اثر هم جواری و آمیختن با پیران ها از طایفه های این ایل به شمار آمده اند. طایفه موریک ها نیز گویا زمانی پیش از ۱۲۷۲ق به پیران ها پیوسته اند و از ابتدا جزو آنان نبوده اند. پیران ها رهبر و بزرگ ایل را رئیس، و رهبر و بزرگ طایفه را گُوره ( بزرگ ) می نامند. به گفته یکی از آگاهان محلی پس از وسو یا وسوسوار، نخستین رئیس ایل پیران، پسرش قرنی آقا سرپرست ایل شد. او دو پسر به نام های مامندآقا و احمدآقا داشت. مامندآقا، پسر بزرگ تر، رئیس ایل پیران شد و احمدآقا سرپرست دسته ای شد که اکنون طایفه احمدی نامیده می شود. مامندآقا و پس از او جانشینانش همزآقا باپیرآقا و قرنی آقا، افزون بر ریاست ایل، سرپرستی طایفه امین عشایری را نیز که خود از این طایفه بودند، برعهده داشته اند تمرچین و کهنه لاهیجان، مرکز عشایر پیران و محل زندگی رئیس ایل، نَمَن جا، قَلاتْ رَش، گَزْگَسْک پیران، کاسورده، زیو، زِدان، شین آوا ( شین آباد ) ، کُنه خانه ( کهنه خانه ) ، جَران، سِلْکْ آوا، دیلْزه، دَلاوان، چییان، بادین آوای پیران، گُرگول و سُخانْلو ازجمله این آبادی ها هستند.
...
[مشاهده متن کامل]

بپرس