ایم ۱۲۰ امرام

دانشنامه عمومی

ایم ۱۲۰ آمرام. موشک هوابه هوای میان برد پیشرفته ایم - ۱۲۰ ( به انگلیسی: AIM - 120 Advanced Medium - Range Air - to - Air Missile ) با نام اختصاری آمرام ( AMRAM ) موشکی با قابلیت شلیک در تمامی شرایط آب و هوایی به اهداف فراتر از میدان دید است. این موشک مافوق صوت هواپایه و رهگیر هوایی از رادار فعال برای پیگیری هدف، و فرکانس های رادیویی فعال برای تشخیص هدف استفاده می کند و بعد از شلیک به روش های ناوبری مستقل خود برای درگیری با هدف متکی است. وجود رادار، سیستم میکروکامپیوتری و واحد اطلاعات گرانشی باعث می شود تا وابستگی این موشک به سیستم کنترل آتش هواپیمای شلیک کننده آن به حداقل برسد. [ ۱]
آمرام از یک موتور راکتی سوخت جامد استفاده می کند که آن را به سرعت چهار ماخ رسانده و بردی فراتر از ۴۸ کیلومتر را به آن می بخشد. سیستم خودکار پیچیده، سرعت بسیار بالا، و مانورپذیری فوق العاده باعث می شود تا شانس فرار از چنگ آمرام به حداقل برسد. در لحظه رهگیری فیوز مجاورتی موشک بمب حاوی حدود بیست کیلو مواد منفجره آن را فعال می کند تا هدف را نابود کند. در مسافت های کوتاه این موشک کاملاً به رادار خود متکی است و هواپیمای شلیک کننده نیازی به هدایت آن ندارد اما در مسافت های طولانی تر این موشک از هدایت اینرسیایی بهره برده و اطلاعات مربوط به تغییرات هدف را از هواپیمای شلیک کننده خود دریافت می کند.
آمرام به سفارش نیروی هوایی و دریایی آمریکا طراحی شده و جایگزینی برای موشک های ایم - ۷ اسپارو است. آمرام در مقایسه با اسپارو سریع تر، کوچک تر و سبک تر است و قابلیت بهتری برای درگیری با اهداف کم ارتفاع دارد. هزینه تولید هر فروند از موشک آمرام حدود ۳۸۶ هزار دلار اعلام شده است که از این رقم حدود ۶۹ درصد هزینه سیستم هدایتی، ۹ درصد سیستم کنترل، ۹ درصد فیوز، ۶ درصد پیشرانه، ۶ درصد بدنه، و فقط ۲ درصد مربوط به کلاهک جنگی آن است. [ ۲]
برنامه ساخت این موشک در پی توافق ایالات متحده و چند عضو دیگر ناتو برای طراحی یک موشک هوا به هوای جدید آغاز شد. اولین مطالعات این برنامه در سال ۱۹۷۵ انجام شد که در آن توصیه شده بود درگیری های هوایی آینده بایستی برای مسافت های ۵ تا ۶۵ کیلومتری برنامه ریزی شوند. ویژگی های این موشک بر اساس نیازهای جنگی سال ۱۹۸۵ به بعد مشخص شده بود. مرحله طراحی مفهومی این برنامه در سال ۱۹۷۹ تکمیل شد و دو شرکت ریتیون و هیوز برای ساخت این موشک انتخاب شدند. هواپیماهای اف - ۱۵، اف - ۱۶ و پروژه در حال طراحی اف - ۲۲ در نیروی هوایی آمریکا، اف - ۱۴ دی، اف - ۱۸ هورنت در نیروی دریایی آمریکا، اف - ۴هایِ نیروی هوایی آلمان و تورنادوها و سی هریرهای ِ بریتانیایی هم به عنوان هواپیمای پایه برای طراحی این موشک انتخاب شدند.
عکس ایم ۱۲۰ آمرام
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس