ایمان بر معاد

[ویکی فقه] واژه معاد در اصطلاح متکلمان در دو معنا به کار می رود: یکی به معنای عام و دیگری به معنای خاص. معنای عام آن همه بحث های مربوط به عالم پس از مرگ را شامل می شود، و معنای خاص آن مربوط به خصوص سرای قیامت و آخرت است و یکی از آثار سازنده ایمان به معاد این است که قلمرو اندیشه و نظر انسان را گسترش می دهد.
واژه معاد در لغت در سه معنا به کار رفته است:الف. معنای مصدری: یعنی عود و بازگشتنب. اسم مکان: یعنی مکان بازگشتنج. اسم زمان: یعنی زمان بازگشتن. (المعاد یقال للعود، و للزمان الذی یعود فیه، و قد یکون للمکان الذین یعود الیه)
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات راغب، ماده عود، ص۳۵۲.
ایمان به معاد و حیات اخروی یکی از اصول جهان بینی الهی، و مهم ترین اصل پس از توحید است که، پیامبران الهی مردم را به آن دعوت کرده اند قرآن کریم سخن حضرت نوح (علیه السّلام) را به قوم خود در این باره، این گونه یادآور شده است:«و الله انبتکم من الارض نباتا ثم یعیدکم فیها و یخرجکم اخراجا؛
نوح/سوره۷۱، آیه۱۷۱۸.
مسئله معاد در قرآن کریم اهمیت ویژه ای دارد، و به گفته علامه طباطبایی (رحمة الله علیه): «در میان کتاب های آسمانی قرآن کریم تنها کتابی است که درباره روز رستاخیر به تفصیل سخن رانده، و در صدها مورد با نام های گوناگون از آن یاد کرده، و بارها تذکر داده است که ایمان به روز جزا هم طراز با ایمان به خدا و یکی از اصول سه گانه اسلام است که منکر آن از آیین اسلام خارج شده و سرنوشتی جز هلاکت ندارد.»
طباطبایی، سید محمدحسین، شیعه در اسلام، ص۱۴۰.
...