اینترفرون ها ( به انگلیسی: Interferon ) نوعی از پروتئین ها هستند که سلول های میزبان آلوده به ویروس آزاد ساخته و موجب تحریک دستگاه ایمنی و افزایش مقاومت بدن می شوند. اینترفرون ها از دستهٔ سایتوکاین ها هستند. درواقع اینترفرون ها مولکول هایی در بدن هستند که با مقاوم ساختن سلول به حملهٔ ویروسی، می توانند علیه آن ها وارد عمل شوند. اینترفرون ها به خصوص در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می بخشند و در واکنش های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها ( مثلا در اچ آی وی و سرطان ) شرکت دارند.
در سال ۱۹۵۷ پژوهشگران انگلیسی مولکول هایی به نام اینترفرون را در بدن کشف کردند که با مقاوم ساختن سلول به حملهٔ ویروسی، می توانند علیه آن ها وارد عمل شوند. اینترفرون ها به خصوص در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می بخشند و در واکنش های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها ( مثلاً در سرطان ) شرکت دارند.
حداقل ده نوع متفاوت از اینترفرون ها در پستانداران کشف شده که هفت نوع از آن ها در انسان شناسایی شده اند. اینترفرون های انسانی در سه تیپ طبقه بندی می شوند. تیپ یک برحسب اثر ضد ویروسی، ضد رشد و فعال سازی سلول کشنده طبیعی به اینترفرون های IFN - α و IFN - β، IFN - ω تقسیم بندی می شود. از تیپ دو IFN - γ و از تیپ سه IFNLR۱ قابل ذکرند. این پروتئین ها توسط گلبول های سفید، لنفوسیت ها، فیبروبلاست ها و سایر سلول های سیستم ایمنی تولید می شوند.
اینترفرون ها موجب تحریک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت بدن در برابر عوامل بیماری زا می شوند. برخی موجب فعال شدن سلول های ایمنی مانند سلول های کشندهٔ طبیعی ( Nk ) و ماکروفاژها می شوند. یا با ارائهٔ آنتی ژن عوامل بیماری زا به لنفوسیت های تی موجب بهتر شناخته شدن آن ها و تشدید پاسخ ایمنی می شوند. همچنین ۰ سلول های سالم به ویروس ها را افزایش می دهند. اینترفرون ها در ایجاد برخی از علائم بیماری های عفونی مانند احساس خستگی و تب نیز نقش دارند. اینترفرونی که در پاسخ به یک نوع ویروس تولید می شود سبب بروز مقاومت کوتاه مدت در برابر بسیاری از ویروس ها نیز می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۵۷ پژوهشگران انگلیسی مولکول هایی به نام اینترفرون را در بدن کشف کردند که با مقاوم ساختن سلول به حملهٔ ویروسی، می توانند علیه آن ها وارد عمل شوند. اینترفرون ها به خصوص در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می بخشند و در واکنش های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها ( مثلاً در سرطان ) شرکت دارند.
حداقل ده نوع متفاوت از اینترفرون ها در پستانداران کشف شده که هفت نوع از آن ها در انسان شناسایی شده اند. اینترفرون های انسانی در سه تیپ طبقه بندی می شوند. تیپ یک برحسب اثر ضد ویروسی، ضد رشد و فعال سازی سلول کشنده طبیعی به اینترفرون های IFN - α و IFN - β، IFN - ω تقسیم بندی می شود. از تیپ دو IFN - γ و از تیپ سه IFNLR۱ قابل ذکرند. این پروتئین ها توسط گلبول های سفید، لنفوسیت ها، فیبروبلاست ها و سایر سلول های سیستم ایمنی تولید می شوند.
اینترفرون ها موجب تحریک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت بدن در برابر عوامل بیماری زا می شوند. برخی موجب فعال شدن سلول های ایمنی مانند سلول های کشندهٔ طبیعی ( Nk ) و ماکروفاژها می شوند. یا با ارائهٔ آنتی ژن عوامل بیماری زا به لنفوسیت های تی موجب بهتر شناخته شدن آن ها و تشدید پاسخ ایمنی می شوند. همچنین ۰ سلول های سالم به ویروس ها را افزایش می دهند. اینترفرون ها در ایجاد برخی از علائم بیماری های عفونی مانند احساس خستگی و تب نیز نقش دارند. اینترفرونی که در پاسخ به یک نوع ویروس تولید می شود سبب بروز مقاومت کوتاه مدت در برابر بسیاری از ویروس ها نیز می شود.
wiki: اینترفرون