اینترکُسموس ( به روسی: Интеркосмос ) یک برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود که به منظور کمک به متحدین شوروی در ماموریت های باسرنشین و بی سرنشین در فضای بیرونی طراحی شده بود.
این برنامه کشورهای اروپای شرقی که بر پایهٔ دو پیمان پیمان ورشو، کمکان متحد شوروی بودند و دیگر کشورهای سوسیالیستی مانند جمهوری دموکراتیک افغانستان، کوبا، جمهوری خلق مغولستان و ویتنام را دربرمی گرفت. همچنین کشورهای جنبش عدم تعهد حامی شوروی مانند هند و سوریه و حتی فرانسه، باوجوداین که کشوری سرمایه داری و متحد پاره وقت ایالات متحده آمریکا و عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ( ناتو ) است در آن شرکت می کردند. [ ۱] [ ۲]
به دنبال پروژه آزمایشی آپولو–سایوز، در دهه ۱۹۷۰ ( میلادی ) گفتگوهایی بین اداره کل ملی هوانوردی و فضا ( ناسا ) و اینترکسموس دربارهٔ برنامه شاتل - سالیوت انجام شدند تا ماموریت های شاتل فضایی با پرواز به ایستگاه فضایی سالیوت انجام شوند. حتی در گفتگوهای بعدی در دهه ۱۹۸۰ ( میلادی ) پیشنهاد شد تا در آینده، شاتل های برنامه بوران شوروی به یک ایستگاه فضایی که آمریکا می خواست بسازد پرواز کنند. [ ۳] درحالیکه در هنگام انجام برنامه اینترکسموس، برنامه شاتل - سالیوت هرگز اجرایی نشد پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، برنامه شاتل–میر جایگزین آن در ایستگاه فضایی بین المللی شد.
با آغاز برنامه اینترکسموس در آوریل ۱۹۶۷ ( میلادی ) با ماموریت های ماهواره ای بدون سرنشین، نخستین مأموریت با سرنشین برنامه اینترکسموس در فوریه ۱۹۷۸ ( میلادی ) آغاز شد. [ ۲] بین ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۸ ( میلادی ) پروازهای فضایی مشترک به ۱۴ فضانورد غیر شوروی امکان داد تا در پروازهای فضایی سایوز شرکت کنند. این برنامه، نخستین فرد غیر شوروی یا آمریکایی به نام ولادیمیر رمک از چکسلواکی، [ ۱] نخستین سیاه پوست - هیسپانیک جهان به نام آرنالدو تامایو مندز از کوبا، و نخستین فرد از آسیای جنوب خاوری به نام پام توان از ویتنام را به فضا فرستاد. بین همه کشورهای همکار در برنامه اینترکسموس، تنها جمهوری خلق بلغارستان ۲ فضانورد را به فضا فرستاد. اگرچه نفر دوم با برنامه اینترکسموس به فضا نرفت و فضانورد فرانسوی ژان - لوپ کرتین دو پرواز جداگانه داشت. شوروی با دیدگاه درآمدزایی، به بریتانیا، ژاپن، و فنلاند پیشنهاد شرکت در برنامه اینترکسموس را داد که به پرواز نخستین فضانوردان ژاپنی و بریتانیایی انجامید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین برنامه کشورهای اروپای شرقی که بر پایهٔ دو پیمان پیمان ورشو، کمکان متحد شوروی بودند و دیگر کشورهای سوسیالیستی مانند جمهوری دموکراتیک افغانستان، کوبا، جمهوری خلق مغولستان و ویتنام را دربرمی گرفت. همچنین کشورهای جنبش عدم تعهد حامی شوروی مانند هند و سوریه و حتی فرانسه، باوجوداین که کشوری سرمایه داری و متحد پاره وقت ایالات متحده آمریکا و عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ( ناتو ) است در آن شرکت می کردند. [ ۱] [ ۲]
به دنبال پروژه آزمایشی آپولو–سایوز، در دهه ۱۹۷۰ ( میلادی ) گفتگوهایی بین اداره کل ملی هوانوردی و فضا ( ناسا ) و اینترکسموس دربارهٔ برنامه شاتل - سالیوت انجام شدند تا ماموریت های شاتل فضایی با پرواز به ایستگاه فضایی سالیوت انجام شوند. حتی در گفتگوهای بعدی در دهه ۱۹۸۰ ( میلادی ) پیشنهاد شد تا در آینده، شاتل های برنامه بوران شوروی به یک ایستگاه فضایی که آمریکا می خواست بسازد پرواز کنند. [ ۳] درحالیکه در هنگام انجام برنامه اینترکسموس، برنامه شاتل - سالیوت هرگز اجرایی نشد پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، برنامه شاتل–میر جایگزین آن در ایستگاه فضایی بین المللی شد.
با آغاز برنامه اینترکسموس در آوریل ۱۹۶۷ ( میلادی ) با ماموریت های ماهواره ای بدون سرنشین، نخستین مأموریت با سرنشین برنامه اینترکسموس در فوریه ۱۹۷۸ ( میلادی ) آغاز شد. [ ۲] بین ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۸ ( میلادی ) پروازهای فضایی مشترک به ۱۴ فضانورد غیر شوروی امکان داد تا در پروازهای فضایی سایوز شرکت کنند. این برنامه، نخستین فرد غیر شوروی یا آمریکایی به نام ولادیمیر رمک از چکسلواکی، [ ۱] نخستین سیاه پوست - هیسپانیک جهان به نام آرنالدو تامایو مندز از کوبا، و نخستین فرد از آسیای جنوب خاوری به نام پام توان از ویتنام را به فضا فرستاد. بین همه کشورهای همکار در برنامه اینترکسموس، تنها جمهوری خلق بلغارستان ۲ فضانورد را به فضا فرستاد. اگرچه نفر دوم با برنامه اینترکسموس به فضا نرفت و فضانورد فرانسوی ژان - لوپ کرتین دو پرواز جداگانه داشت. شوروی با دیدگاه درآمدزایی، به بریتانیا، ژاپن، و فنلاند پیشنهاد شرکت در برنامه اینترکسموس را داد که به پرواز نخستین فضانوردان ژاپنی و بریتانیایی انجامید.
wiki: اینترکسموس