باربادوس

باربادوس (Barbados)
موقعیت. کشور باربادوس جزیره ای است در دریای کارائیب و در حاشیۀ خارجی آنتیل های کوچک و شرق جزایر ویندوارد (بادگیر) جای دارد. مساحت این کشور ۴۳۰ کیلومتر مربع است و پایتخت آن بندر بریج تاوناست.سیمای طبیعی. این کشور جزیره ای است با منشأ مرجانی که نواحی شمالی و مرکزی آن ناهموار و تپّه ماهور است و بخش های غربی و جنوبی آن را جلگه ها و دریاکنار (پلاژ) های ماسه ای فرا گرفته اند. بلندترین نقطۀ آن آتشفشان هیلابیاست که با ۳۳۷ متر ارتفاع، در مرکز شمالی آن جا دارد. باربادوس سرزمینی نسبتاً سبز و خرم و حاصل خیز است و رودخانه های کوتاه و نسبتاً پرآبی چون رود کانستیتوشندر آن جریان دارند. اقلیم آن یکنواخت و گرمِ مرطوب و پرباران است و میانگین بارندگی آن ۱,۲۷۵ میلی متر است. پوشش گیاهی آن عمدتاً از درختان ماهون و نخل و برخی گیاهان گرمسیری تشکیل شده و حیات وحش آن بیشتر به پرندگان خاص آن نواحی منحصر است.
اقتصاد.۴.۴ درصد از نیروی کار باربادوس در بخش کشاورزی اشتغال دارند و کشت نیشکر و فرآورده های آن مانند ملاس، عرق نیشکر، مرکبات، میوه های گرمسیری و پنبه، مهم ترین فعالیت های اقتصادی آن محسوب می شود و استخراج و پالایش نفت و گاز، به مقدار محدود، ساخت ابزارهای الکتریکی سبک، منسوجات و پوشاک از فرآورده های صنعتی آن به شمار می آیند. گردشگری منبع اصلی درآمدهای آن را تشکیل می دهد و سالانه گردشگران بسیاری از سراسر جهان برای دیدن زیبایی های این سرزمین، به ویژه پلاژهای سفید و جذاب و استراحت و بهره گیری از خدمات و سرویس عالی به این کشور سفر می کنند.
حکومت و سیاست. در رأس دولت باربادوس، فرماندار کل قرار دارد که از سوی ملکۀ انگلستان منصوب می شود. نهاد قانونگذاری این کشور از دو مجلس سنا و نمایندگان تشکیل شده است. اعضای مجلس سنا را فرماندار کل و نخست وزیر منصوب می کنند و ۲۸ عضو مجلس نمایندگان را مردم هر پنج سال یک بار انتخاب می کنند و رهبر حزب حائز اکثریت نیز نخست وزیری را برعهده می گیرد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور باربادوس ۲۷۳هزار نفر است (۲۰۱۰)و در حدود ۹۲ درصد از جمعیت آن را سیاهان تشکیل داده اند. ساکنان اولیۀ باربادوس به احتمال زیاد، آراواک ها و کاریب ها بوده اند. اسپانیایی ها پس از ورود به باربادوس، بیشتر این بومیان را که حاضر به پذیرش مسیحیت نشدند، کشتند و بقیه را نیز از این سرزمین بیرون راندند. انگلیسی ها در ۱۶۲۵ به سرزمین خالی از سکنۀ باربادوس وارد شدند و با به کارگیری حدود ۸هزار بردۀ افریقایی به کشت نیشکر و تنباکو و پرورش دام پرداختند و باربادوس را رفته رفته به نیرومندترین و ثروتمندترین مستعمرۀ بریتانیا و مجتمع عظیم تولید شکر حوضۀ کارائیب مبدل کردند. بردگان سیاه که اکثریت ساکنان باربادوس را تشکیل می دادند، در ۱۸۳۴ (سال لغو برده داری) آزاد شدند. آنان ادارۀ سرزمین شان را در دست گرفتند و در ۱۹۶۱ به خودمختاری داخلی نایل آمدند و در ۳۰ نوامبر ۱۹۶۶ به استقلال دست یافتند و درپی آن به عضویت جامعۀ مشترک المنافع بریتانیا درآمدند و در همان سال نیز به عضویت سازمان ملل متحد نیز پذیرفته شدند.