بخت کوری. [ ب َ ] ( حامص مرکب ) کوربخت بودن. || شوی خوب نداشتن زن. بدبختی زن : ز دولا کرد آب اندر خنوری که شویدجامه را هر بخت کوری.شهابی ( سهانی ؟ ) ( از فرهنگ اسدی ).
