بدوح

[ویکی فقه] بُدّوح کلمه ساختگی طلسمی که از عناصر (حروف ابجد) درون خانه های مربّع سحریِ سه در سه ساخته شده است.
از حروف این مربع، کلمه های مشابه دیگری، مانند بطد، زهج، واح، و صورت یکجای آن ها بطد زهج واح نیز ساخته شده که چندان معمول نیست.
از بعض این کلمه ها مربع های بزرگتری نیز ساخته می شود؛ مثلاً از بدوح، مربع چهار در چهار، و از بطد واح مربع شش در شش.

مربع سازی
در کتاب های قدیم عربی راجع به سحر این طرز مربع سازی، اهمیت نسبتاً کمتری دارد، اما بعداً که غزالی آن را اخذ کرد و در المنقذ من الضلال امری توضیح ناپذیر ولی مسلم و مشکل گشا دانست، عموماً به عنوان «طلسم مثلثه» یا خاتم یا جدول غزالی (وِفق، خاتم، جدول، مثلث غزالی) معروف گردید، و اساس و نقطه شروعِ علم حروف شد.
غزالی این طرز مربع سازی را با الهام از ترکیبات حروف کهیعص و حمعسق، در ابتدای سوره های ۱۹ و ۴۲ قرآن که خود این ها نیز به عنوان طلسمات به کار می روند، تکمیل کرد.
دیگران این طرز مربع سازی را تا حضرت آدم علیه السّلام ردیابی کرده اند که از او به غزالی رسیده است.
ظاهراً اعتبار مسلّم غزالی در ضبط معارف سرّی، بویژه به سبب کتاب الجَفْر، در این میان بی تأثیر نبوده است.

ریشه لغوی
اصل بدوح، به قولی، از نام ایرانی ـ آرامیِ سیّاره و الهه زهره، بیدخت، است.
با آن که این نام در فهرست همراه با مرادفات سحری و جنّی آمده و بیش تر مواقع مرتبط با زهره یادشده، (هر دو با اشتباهات چاپی)، بکلی در ادبیات سحری یا جنّی ناشناخته مانده است.

← ورود به عربستان
...

بُدوح
(در تداول عامه: بُدّوح) نوعی طلسم، و در باورهای عامیانۀ ایرانیان، مشهور به فرشتۀ نگهبان نامه های ارسالی و نامه برانِ آن . این طلسم به صورت مربع وفقی است، بدین وجه: اعداد چهارگوشۀ این مربع، یعنی ۲، ۴، ۶، ۸، به حساب ابجد، کلمۀ بدوح را می سازند. برخی این کلمه را معرب از اصلِ آرامی بیدخت (یا زهره)، دانسته اند. در باور عامۀ ایرانی، بدوح جن یا فرشته ای با اعمالی خارق العاده است. هرگاه نام او را به حرف یا به عدد بر پشت پاکت نامه ها نویسند، قطعاً، یا سریع تر، به مقصد می رسد. نیز نام او را بر شمشیرها و خنجرها حک می کردند. گویند هر مسافری این طلسم را با خود داشته باشد، راه را شب و روز، بی خستگی و به سلامت، طی می کند و زن آبستنی هم که از سقط جنین بیمناک است، با داشتن آن، نوزادش را به سلامت متولّد خواهد کرد.