بدوه

لغت نامه دهخدا

( بدوة ) بدوة. [ ب َ وَ ] ( ع اِ ) کناره رود. ( ناظم الاطباء ). جانب وادی. ( از اقرب الموارد ). بدوتا الوادی ؛ دو کناره رود. ( منتهی الارب ).
بدوه. [ ب ُ ] ( اِخ ) بودا. ( از مزدیسنا ص 171 ). و رجوع به بودا شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس