[ویکی فقه] برکت اسمای خدا (قرآن). برکت به معنای ثبوت و پایداری خیر الهی در چیزی و رشد و افزایش است. در برخی آیات قرآن به برکت اسمای خدا اشاره شده است.
نام خداوند، منشا برکات و خیرات همیشگی می باشد و به این مهم در سوره الرحمن اشاره شده است:تبـرک اسم ربک ذی الجلـل والاکرام. «پربرکت و زوال ناپذیر است نام پروردگار صاحب جلال و بزرگوار تو».
معنای برکت اسمای خدا
در آیه ۳۷ این سوره بعد از ذکر نعمت های مختلف معنوی و مادی دنیا می فرماید: " و یبقی وجه ربک ذو الجلال و الاکرام" و در پایان سوره بعد از ذکر انواع نعمت های بهشتی می فرماید" تبارک اسم ربک ذی الجلال و الاکرام"؛ این دو تعبیر بیانگر این واقعیت است که همه خطوط به ذات پاک او منتهی می شود، و هر چه هست از ناحیه او است، دنیا از ناحیه او است، و عقبی نیز از ناحیه او است، و جلال و اکرام او همه چیز را فرا گرفته.
نام خداوند، منشا برکات و خیرات همیشگی می باشد و به این مهم در سوره الرحمن اشاره شده است:تبـرک اسم ربک ذی الجلـل والاکرام. «پربرکت و زوال ناپذیر است نام پروردگار صاحب جلال و بزرگوار تو».
معنای برکت اسمای خدا
در آیه ۳۷ این سوره بعد از ذکر نعمت های مختلف معنوی و مادی دنیا می فرماید: " و یبقی وجه ربک ذو الجلال و الاکرام" و در پایان سوره بعد از ذکر انواع نعمت های بهشتی می فرماید" تبارک اسم ربک ذی الجلال و الاکرام"؛ این دو تعبیر بیانگر این واقعیت است که همه خطوط به ذات پاک او منتهی می شود، و هر چه هست از ناحیه او است، دنیا از ناحیه او است، و عقبی نیز از ناحیه او است، و جلال و اکرام او همه چیز را فرا گرفته.
wikifeqh: برکت_اسمای_خدا_(قرآن)