بزگوش. [ ب ُ ] ( اِخ ) یکی از کوههای آذربایجان. رجوع به جغرافیای غرب ایران ص 24 شود.
بزگوش. [ ب ُ ] ( اِخ ) از اشعار شاهنامه برمی آید که محلی بوده است :
ز بزگوش تا شهر مازندران
رهی زشت و فرسنگهای گران.
فردوسی.
ز بزگوش و سگسار و مازندران کس آریم با گرزهای گران.
فردوسی.
وز آن روی بزگوش تا نرم پای چو فرسنگ سیصد کشیده سرای.
فردوسی.