بهاریه در ادبیات عرب

[ویکی فقه] شعری که راجع به بهار ، توصیفات و تشبیهات آن و گل های بهاری باشد در ادب عربی به « ربیعیه » و « زَهریه » شهره گشته است.
در لغت عرب به باران که سبب رویش گیاهان است و نیز به خود گیاه « ربیع » اطلاق شده است.
هر چند در میان دوره های تاریخ ادب عربی ، در دوره عباسی (۱۳۲ـ۶۵۶) وصف طبیعت و بهار بیش از دیگر دوره هاست، ولی واژه «ربیع» در تصوّرات شاعرانه و تشبیهات پیش از آن دوره نیز به کار رفته است.

کاربرد واژه ربیع در دوره جاهلی
با آن که در دوره جاهلی به دلیل خشک بودن آب و هوای عربستان آثار چندانی از « ربیعیه » یافت نمی شود، واژه «ربیع» به عنوان مظهر برکت در ادبیات آن دوران به کار رفته است.

کاربرد ربیع در احادیث
لَبید بن ربیعه (متوفی ۴۱) در معلقه خود، قوم خویش را در نفع رسانی به دیگران به بهار مانند کرده است.
در احادیث نیز، قرآن کریم بهار دل ها دانسته شده و به پیامبر اسلام صلّی اللّه علیه وآله وسلّم بهار جهان و بهارِ یتیمان لقب داده اند.

تشبیه ربیع در نهج البلاغه
...