بی خدایی مثبت و منفی، نحوه و میزان رد کردن باور به خدا از جانب یک خداناباور است. در بی خدایی منفی یا منفی گرا، فرد به وجود خدایان اعتقاد ندارد و همین جا ختم می شود ( ادعا نمی کند خدایی وجود ندارد ) . [ ۱] در بی خدایی مثبت، فرد علاوه بر عدم اعتقاد به وجود خدایان، ادعا می کند خدایان وجود ندارند. [ ۲] تمام خداناباوران ( بی خدایان و ندانم گرایان خداناباور ) به صورت پیش فرض بی خدای منفی هستند. [ ۳]
در نوشتارهای فلسفی، گاهی، به جای بی خدایی مثبت، از بی خدایی قوی یا بی خدایی سخت، و به جای بی خدایی منفی، از بی خدایی ضعیف یا بی خدایی نرم، استفاده می شود و اینها با هم، مترادف اند. [ ۴] بی خدایی مثبت و منفی توسط آنتونی فلو از سال ۱۹۷۶ به کار رفته است، و در نوشتارهای علمی کاربرد بیشتر داشته است. برای مثال از دهه ۱۹۹۰ توسط مایکل مارتین استفاده شده است[ ۵] . اصطلاح بی خدایی قوی/ضعیف از اواسط ۱۹۹۰ در اینترنت و گروه های خبری چون alt. atheism به کار رفت و معروف شد. [ ۶]
به دلیل انعطاف پذیری اصطلاح خدا، ممکن است کسی نسبت به برخی مفاهیم خدا یک بی خدای مثبت ( قوی ) ، و نسبت به برخی مفاهیم دیگر، بی خدای منفی ( ضعیف ) باشد. برای مثال نسبت به خدای ادیان کلاسیک با صفات قادر مطلق، علم لایتناهی، در همه جا حاضر و عادلی که انسان ها برایش مهم است، یک فرد ممکن است بی خدای مثبت باشد ( طبق برهان شر ) ، درحالیکه در برابر تعریف خدا در دادارباوری می تواند یک بی خدای منفی باشد؛ یعنی آن را باور نداشته باشد ولی وجودش را انکار نکند.
طبق تعریف مثبت/منفی، برخی ندانم گرایان می توانند بی خدای منفی در نظر گرفته شود. هرچند صحت این تقسیم بندی مورد مناقشه است، و برخی بی خدایان برجسته مثل ریچارد داوکینز از کاربرد آن دوری می کنند. در کتاب توهم خدا، داوکینز، افرادی را که احتمال وجود خدا برایشان بین بسیار بالا تا بسیار پایین است ندانم گرا نام گذاری می کند، و اصطلاح بی خدای قوی ( مثبت ) را برای کسانی به کار می برد که ادعا می کنند می دانند خدا وجود ندارد. تحت این مقیاس او خودش را عملاً بی خدا، ولی نه بی خدای قوی تقسیم بندی می کند. [ ۷]
در داخل بی خدایی منفی ( ضعیف ) ، آنتونی کنی فیلسوف، بین دو دستهٔ ندانم گرایان که نسبت به ادعای «خدا وجود دارد» مردد هستند، و ناشناخت گرایان الهیاتی[ ۸] که در نظرشان بحث همه خدایان پوچ و بی معنی است تمایز می گذارد. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر نوشتارهای فلسفی، گاهی، به جای بی خدایی مثبت، از بی خدایی قوی یا بی خدایی سخت، و به جای بی خدایی منفی، از بی خدایی ضعیف یا بی خدایی نرم، استفاده می شود و اینها با هم، مترادف اند. [ ۴] بی خدایی مثبت و منفی توسط آنتونی فلو از سال ۱۹۷۶ به کار رفته است، و در نوشتارهای علمی کاربرد بیشتر داشته است. برای مثال از دهه ۱۹۹۰ توسط مایکل مارتین استفاده شده است[ ۵] . اصطلاح بی خدایی قوی/ضعیف از اواسط ۱۹۹۰ در اینترنت و گروه های خبری چون alt. atheism به کار رفت و معروف شد. [ ۶]
به دلیل انعطاف پذیری اصطلاح خدا، ممکن است کسی نسبت به برخی مفاهیم خدا یک بی خدای مثبت ( قوی ) ، و نسبت به برخی مفاهیم دیگر، بی خدای منفی ( ضعیف ) باشد. برای مثال نسبت به خدای ادیان کلاسیک با صفات قادر مطلق، علم لایتناهی، در همه جا حاضر و عادلی که انسان ها برایش مهم است، یک فرد ممکن است بی خدای مثبت باشد ( طبق برهان شر ) ، درحالیکه در برابر تعریف خدا در دادارباوری می تواند یک بی خدای منفی باشد؛ یعنی آن را باور نداشته باشد ولی وجودش را انکار نکند.
طبق تعریف مثبت/منفی، برخی ندانم گرایان می توانند بی خدای منفی در نظر گرفته شود. هرچند صحت این تقسیم بندی مورد مناقشه است، و برخی بی خدایان برجسته مثل ریچارد داوکینز از کاربرد آن دوری می کنند. در کتاب توهم خدا، داوکینز، افرادی را که احتمال وجود خدا برایشان بین بسیار بالا تا بسیار پایین است ندانم گرا نام گذاری می کند، و اصطلاح بی خدای قوی ( مثبت ) را برای کسانی به کار می برد که ادعا می کنند می دانند خدا وجود ندارد. تحت این مقیاس او خودش را عملاً بی خدا، ولی نه بی خدای قوی تقسیم بندی می کند. [ ۷]
در داخل بی خدایی منفی ( ضعیف ) ، آنتونی کنی فیلسوف، بین دو دستهٔ ندانم گرایان که نسبت به ادعای «خدا وجود دارد» مردد هستند، و ناشناخت گرایان الهیاتی[ ۸] که در نظرشان بحث همه خدایان پوچ و بی معنی است تمایز می گذارد. [ ۹]
wiki: بی خدایی مثبت و منفی