بی سیم

ارتباط بی سیم یا مخابرات بی سیم ( به فرانسوی: Transmission sans fil ) به انتقال اطلاعات بدون رابط سیم و به وسیلهٔ امواج الکترومغناطیسی گفته می شود. فاصله ای که اطلاعات انتقال داده می شود می تواند کوتاه یا بلند باشد.
واژه بی سیم پس از اختراع تلگراف بی سیم و در مقابل «مخابرات باسیم» ( Transmission en fil ) ابداع شد. بی سیم ها انواع گوناگون دارند و در کاربردهای مختلف رسانه ای، صنعتی، نظامی، تفریحی، و در باندهای فرکانسی و توان های ارسال و دریافت متفاوت در کاربردهایی مانند تلفن سلولی، سامانه موقعیت یاب جهانی، دستگاه های کنترل از راه دور، صفحه کلید بی سیم و تلویزیون ماهواره ای مورد استفاده قرار دارند.
قدیمی ترین ارتباط بی سیم به دوران ماقبل دنیای مدرن بازمی گردد که از دود، آتش، پرچم، و غیره برای انتقال پیام در فواصل دور استفاده می شد. [ ۱] نظریه ریاضی امواج الکترومغناطیسی توسط ماکسول در سال ۱۸۷۳ میلادی پیشنهاد شد. هاینریش هرتز در سال ۱۸۸۷ میلادی وجود این امواج را نشان داد. [ ۲] مخابرات بی سیم رادیویی حدود سال ۱۸۹۷ میلادی توسط گولیلمو مارکونی ابداع شد. [ ۳] مارکونی موفق به ارسال تلگراف بی سیم برای حرف S در فاصله حدود سه کیلومتری شد. [ ۴] تلگراف بی سیم برای اولین بار توسط ارتش انگلستان در آفریقای جنوبی در سال ۱۹۰۰ در جنگ بوئر دوم مورد استفاده قرار گرفت. در این جنگ نیروی دریایی انگلیس از دستگاه مارکونی برای مکالمه میان کشتی هایش در خلیج دلاگوا استفاده کرد. [ ۴] تا سال ۱۹۰۱ میلادی پوشش رادیویی در سرتاسر اقیانوس آتلانتیک فراهم شده بود. [ ۳] از آنجایی که دریانوردان اولین مشتریان تلگراف بی سیم بودند، ارتباط بی سیم تا سال ۱۹۱۲ میلادی که کشتی تایتانیک از آن برای ارسال پیام کمک استفاده کرد مرسوم شده بودند. [ ۴] در سال ۱۹۰۶ میلادی رادیو با مدولاسیون دامنه توسط رجینالد ابری فسندن برای ارسال موسیقی ابداع شد. در سال ۱۹۱۸ میلادی ادوین هاوارد آرمسترانگ گیرنده سوپرهترودین را اختراع کرد که با استفاده از آن اولین مخابره رادیویی در سال ۱۹۲۰ میلادی در شهر پیتسبورگ انجام پذیرفت. در سال ۱۹۲۱ میلادی برای اولین بار دستگاه همراه بی سیم زمینی توسط پلیس دیترویت مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۹۲۹ ولادیمیر زورکین اولین آزمایش ارسال تلویزیونی را انجام داد. در سال ۱۹۳۳ میلادی ادوین هاوارد آرمسترانگ مدولاسیون فرکانس را کشف کرد. اولین سیستم تلفن همراه برای عامه مردم در سال ۱۹۴۶ میلادی در پنج شهر آمریکا راه اندازی شد. این سامانه نیمه دو طرفه بود و از ۱۲۰ کیلوهرتز طول موج اف ام استفاده می کرد. در سال ۱۹۵۸ ارسال ماهواره SCORE شروع عصر مخابرات ماهواره ای را رقم زد. در حدود اواسط دهه ۱۹۶۰ میلادی، پهنای باند اف ام به ۳۰ کیلوهرتز کاهش داده شده بود. در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ رادیو ترانک اتوماتیک پیشنهاد شد که به وسیلهٔ آن سامانه کاملا دوطرفه پیشنهاد شد. در دهه ۱۹۷۰ میلادی مفهوم مخابرات سلولی همراه در آزمایشگاه های بل پیشنهاد شد. در دهه ۱۹۸۰ سامانه های نسل اول، دهه ۱۹۹۰ سامانه های نسل دوم استفاده شدند. [ ۲] در طی قرن بیستم میلادی گونه های مختلفی از سامانه های بی سیم به وجود آمده و بعدها رو به زوال گذاشتند. به عنوان مثال در حالی که ارسال سیگنال تلویزیونی در ابتدا توسط فرستنده های بی سیم رادیویی انجام می شد، این فرستنده ها به تدریج جای خود را به خطوط کابلی می دهند. مدارهای ریزموج انتقال نقطه به نقطه ای که پشتوانه شبکه مخابراتی بوده اند در حال جایگزینی با فیبرهای نوری هستند. از طرف دیگر بخشی از سیستم های تلفن که قبلاً تماماً شبکه ای سیمی بوده جای خود را به تلفن های همراه داده است. این تغییرات معمولاً تحت تأثیر ظهور تکنولوژی های جدید صورت می پذیرد. [ ۳]

بی سیم (wireless)
نام اولیۀ گیرندۀ رادیو. در آزمایش های اولیه، برای ارسال امواج رادیویی، سیگنال ها را چنان که در تلگراف مرسوم است، با الفبای مورس ارسال می کردند. در رادیو، برخلاف تلگراف، از سیم برای ارسال سیگنال استفاده نمی شود و به همین سبب، آن را تلگراف بی سیم می نامیدند.